«Θυμάμαι κράταγες σφιχτά μες στις παλάμες σου το ανέσπερο.
Κι εγώ η προτροπή που σκόνταψε μπροστά του…»

– γράφει η Μαρία Βούλγαρη

Και πάλι κάτι λείπει
κι η λύπη αγριεύει τα μεσάνυχτα…
σαν κάτι λέξεις που σκορπίζουν το φθινόπωρο
με θρυμματίζει το ολόγιομο φεγγάρι…
πες μου…
σε ποια αγκαλιά κοιμήθηκε το όνειρο;
Κι αν η στοργή ακούμπησε επάνω του
σε ποια επιθυμία να σε ψάξω;
Θυμάμαι κράταγες σφιχτά μες στις παλάμες σου το ανέσπερο.
Κι εγώ η προτροπή που σκόνταψε μπροστά του.
Μια κιμωλία η ζωή
κι απόψε πάλι κάτι λείπει…