«Τώρα σου γράφω από ένα σκοτεινό στενό.
Δειλοί ή θαρραλέοι όσοι ζουν στο μαύρο της νύχτας;»
– γράφει η Ελένη Μακρή

Τα φώτα της πόλης σε θυμίζουν… ακτινοβολούν επάνω μου,
πλημμυρίζουν με χαρά το πρόσωπο μου…
μα όταν αφήνομαι στο δέος τους κάνουν τα μάτια μου να δακρύζουν.

Τώρα σου γράφω από ένα σκοτεινό στενό.
Δειλοί ή θαρραλέοι όσοι ζουν στο μαύρο της νύχτας;

Καθισμένη, τα χέρια μου τρέμουν, ο αέρας με αποσυντονίζει.
Περπατάω… ένας μεθυσμένος ξαπλωμένος να καταριέται,
δύο νέοι φιλιούνται με πάθος,
ένας σκύλος κουλουριασμένος αναζητά ένα χάδι
και στο βάθος μια τρελή ονειροπόλα
με την ψυχή της να ουρλιάζει.
Εγώ.