«…σε δοχεία σκαλιστά
θα ζωντανέψω τη μορφή σου
ανασαίνοντας…»
– γράφει η  Μαρία Βούλγαρη

Με χρυσόσκονη απ’ τα χρόνια

θα ντύσω τη νοσταλγία ψελλίζοντας ονόματα

και σε δοχεία σκαλιστά

θα ζωντανέψω τη μορφή σου ανασαίνοντας…

έτσι θα αναδύεται

στο πέρασμα του χρόνου

το άρωμα της απουσίας σου…

και στην απέναντι σιωπή

θα σε συναντώ υφαίνοντας τις εικόνες με χρώματα,

να εισχωρείς μέσα τους και να μεταμορφώνεσαι σε άνοιξη…

απόψε θα σε αγκαλιάσω όπως ποτέ άλλοτε

κι ας άφησαν τραύματα οι λέξεις σου…

χρωστώ στον εαυτό μου μια αλήθεια…

κι αν ήσουν κομμάτι της

θα γευτώ το απόσταγμά της

σε μεγάλες δόσεις

να μπερδευτώ σαν το κουβάρι

σε μια παραζάλη ουράνιας μέθεξης….

Κι έπειτα στο κάλεσμα της πανσελήνου

θ’ απλώσω τα χέρια μου

να διαιρεθώ στις σχισμές της χορεύοντας…