Γεμίζω σκέψεις τη χάρτινη βάρκα.
«Δεν θ’ αντέξει…» μου ψιθυρίζει η λογική.
-γράφει η Ρένια Παπαματθαίου

Ο ήλιος  βάφει κόκκινα τα μαλλιά μου
καθώς  ξεπλένεται στα νερά του Αιγαίου

Φτιάχνω χάρτινες βαρκούλες
φορτωμένες από κομμάτια ανεκπλήρωτων ονείρων
και αφήνω το μυαλό να χάνεται στο άπειρο του μπλε,
ενώ η καρδιά πνίγει στο βυθό  το κρίμα του έρωτα.

Γεμίζω σκέψεις τη χάρτινη βάρκα.
«Δεν θ’ αντέξει…» μου ψιθυρίζει η λογική.
Την παρακούω και την σπρώχνω στα κύματα

Το χάρτινο σκαρί ξεκινά μακρινό ταξίδι
στον ασημένιο δρόμο κατά μήκος του νερού…

Ριγμένη στην κουπαστή παρακολουθώ
την προσπάθειά της να επιβιώσει.

Και νιώθω φόβο…
δεν σκέφτομαι…
μόνο ελπίζω
στων στιγμών την  ψευδαίσθηση…
στ’ανέφικτο…