Λαβωμένος από τον εκτροχιασμό της ψυχής
κρύβεσαι στη γωνία, ρίχνεις αυλαία, σβήνεις φώτα.
– γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Απαλλαγμένη από όνειρα και χρόνο,

σε απροσδιόριστο τόπο όμοιο με σύννεφο

αυτοσχεδιάζω το ρόλο μου για την παράσταση του αύριο.

Λαβωμένος από τον εκτροχιασμό της ψυχής

κρύβεσαι στη γωνία, ρίχνεις αυλαία, σβήνεις φώτα.

Συλλαβίζω το όνομά σου, γεμίζει πίκρα το στόμα μου.

Ότι μου έταξες έμεινε στο παρελθόν.

Ψιθυρίζω ένα στίχο.  Γεννιέται συναίσθημα.

Ψιθυρίζω μια στροφή. Γεννιέται ποίημα.

Σε χέρσα χωράφια δίπλα στο χείμαρρο που στέρεψε,

τα μάτια των απελπισμένων γεμίζουν μεσάνυχτα.

Η ζωή βάζει στοίχημα με το μέλλον.

Στο κρυφό χαμόγελό της κρέμεται η ελπίδα.

Μην ξεχνάς. Από μια μόνο ματιά γεννιέται ο έρωτας.