Η ευτυχία του ουρανού,
η μαγική συγχορδία της φύσης,
η μυρωδιά της θάλασσας
-γράφει η Ελένη Μακρή

Τρεις μέρες έχω που αποφεύγω τον ήλιο.

Η ευτυχία του ουρανού,
η μαγική συγχορδία της φύσης,
η μυρωδιά της θάλασσας

κι ύστερα

το κουφάρι ενός πεθαμένου σκύλου ανάμεσα στα βράχια,
το σκισμένο εσώρουχο μιας πόρνης,
ένα γυμνό παιδί να πλένει τα κουρελιασμένα ρούχα του.

Δεν είμαι δυστυχισμένη.
Απλά δεν ζω.
Νιώθω.

Υποφέρω στην σκέψη της τελευταίας κραυγής του σκύλου.
Στα δάκρυα της απελπισμένης γυναίκας,
στον φόβο του μικρού πλάσματος.

Τρεις μέρες έχω που έμαθα την ματαιότητα.