«
Οι διακριτικοί άνθρωποι μετρούν πολλά χρόνια και γι’ αυτό δε τάζουν…»
– γράφει η Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Οι διακριτικοί άνθρωποι  είναι κομψοί. Είναι εκείνοι που σιωπούν. Όσοι αθόρυβα περνούν τον δρόμο απέναντι, προσπαθώντας να μην ενοχλήσουν τον άλλον. Η σιωπή οσιομαρτυρεί και διεκδικεί την αγιοσύνη.

Οι διακριτικοί άνθρωποι μετρούν πολλά χρόνια και γι’ αυτό δε τάζουν. Είναι οι γηραιότεροι όλων. Σιωπούν, γιατί ό,τι είχαν να πουν το έκαναν. Στην ώρα του. Κι ό,τι δεν έγινε στην ώρα του, το άφησαν για πάντα πίσω. Θυμούνται.

Κατανοώ και τους αδιάκριτους. Τους άκομψους. Εκείνους που ουρλιάζουν. Όσους δηλώνουν φωναχτά «Προσέξτε με», με όποιο τρόπο τους είναι δυνατός. Και το ουρλιαχτό την μαρτυρία διεκδικεί και την αγιοσύνη.

Μόνο που οι αδιάκριτοι είναι ακόμη παιδιά και γι΄αυτό προστάζουν. Δε μετρούν πολλά χρόνια. Φωνάζουν, γιατί ό,τι έχουν να πουν ακόμη παλεύουν να το κάνουν. Κι ας μην είναι στην ώρα του. Δε θέλουν να θυμούνται.

Οι διακριτικοί δε θέλουν να ξεχνούν. Οι αδιάκριτοι δε θέλουν να θυμούνται.
Ποιος μπορεί να συγκρίνει τη δυστυχία, ανάμεσά τους, αλήθεια.