«Κάτι τραβάει τα χείλη της προς τα αυτιά της.
Να το πούμε χαμόγελο;»
– γράφει ο Θανάσης Κριτσινιώτης

Τη βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου.
Κόκκινα μαλλιά και μαύρα χείλη.

Κάτι τραβάει τα χείλη της προς τα αυτιά της.
Να το πούμε χαμόγελο;

Ξαφνικά ανοίγει το στόμα,
βγάζει τη γλώσσα.

Ένα γυαλιστερό καρφί λάμπει στο κέντρο της.

«Γλύφω το χρόνο πάνω απ τα σώματα », λέει

Με ένα γέλιο, σαν να σπάει βιτρίνα
φεύγει τρέχοντας.