«Εκαταρίνα, πανσπερμία των φτωχών,
των ανάπηρων, των ασήμαντων
και των μοναχικών, Εκαταρίνα,
κάθε σταλιά ερωτικών χυμών
και χίλια ρούβλια…»

Πολύ συχνά διαβάζω ποίηση, καθώς αυτό το σαράκι με τρώει από παιδί. Κι η ίδια γράφω.
Πολύ συχνά διαβάζω ποίηση, αλλά δε βρίσκω το ίδιο συχνά ποιητές. Συχνότερα διαβάζω φιλολόγους, τεχνίτες των λέξεων, ταχυδακτυλουργούς των ποιητικών σχημάτων. Σπανιότερα έχω την τύχη να εντοπίσω αληθινούς, ανόθευτους ποιητές.

Πριν  περίπου δύο χρόνια, ήρθαν στην πόρτα μου κάποια βιβλία. Ήταν δώρο ενός ποιητή.

Δε περίμενα τότε πως θα έρθω σε επαφή με έναν άνθρωπο που με τις λέξεις του θα κατάφερνε να ξεκλειδώσει πόρτες που κι η ίδια δεν ήξερα πως υπάρχουν. Δε περίμενα πως θα συστηθώ με αισθήσεις και νοήματα αβάφτιστα ακόμη για μένα, ωστόσο ήδη υπαρκτά. Δε περίμενα πως υπήρχε ακόμη, εν ζωή, ποιητής που μπορούσε να γράψει με τρόπο πολυσχιδή και την ίδια στιγμή απόλυτα απλό, βαθύ και κόκκινο.
Του πάθους Κόκκινο. Της Επανάστασης Κόκκινο.

Ο Άγγελος Ήβος (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) είναι ένας γνήσιος, επικός ποιητής παθιασμένος με τον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο. Ενας  πείσμονας παρατηρητής και αναλυτής της ιστορίας, μαέστρος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, δηλαδή του μόνιμου παρόντος. Λάτρης της  γεωγραφίας και της βιολογίας της φύσης, των αισθήσεων, των παραισθήσεων, της μαθηματικής τοπολογίας των μικρών και μεγάλων ανθρώπων. Των έμβιων και άβιων.
  Ένας αληθινός Ποιητής.

Πριν δυο μέρες παρέλαβα το τελευταίο βιβλίο του. Αυτή τη φορά δε δέχτηκα να το παραλάβω ως δώρο από τον ίδιο. Δε μπορούσα να ξέρω τι θα διαβάσω, ήμουν σίγουρη όμως ποιον θα διαβάσω.

Το «’Οπως κυλάει ο Λένας», είναι ένα μακροσκελές, λυρικό ποίημα, με μεταφορές και παρομοιώσεις που γονιμοποιούν και τίκτουν συχνά ανόμοιες, μεταξύ τους, εικόνες, διαμορφώνοντας έννοιες και συσχετισμούς καινοφανείς. Αμφισημίες, ειρωνία, συμβολισμοί, παρηχήσεις. Μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα μικρό σε έκταση, αλλά μεγάλο σε βάθος, ποίημα.

Στο «Όπως κυλάει ο Λένας» κολύμπησα χωρίς φόβο, με όλα τα πάθη, αναπνέοντας ιστορία, πόνο, πόθο, ματαίωση, επιμονή, λατρεία, έκσταση, έρωτα. Έγινα καθρέπτης χιλιάδων γυναικών κι ένωσα όλες τις γυναίκες σε μία. Ερωτεύτηκα ξανά τη φύση μου, αφού πρώτα τη φώναξα δυνατά με το όνομά της και τη συγχώρεσα.  Παρ΄όλο το μάταιον.

Έτσι  όπως αβίαστα κι απλά ήθελε κι ο ποιητής να μας ξεσκεπάσει, να μας ξεντύσει, να μας περιγράψει, κι από κει να μας δείξει τον δρόμο για το άπειρο. Για το αδοκίμαστο.
Έτσι όπως μας έχει ήδη μάθει να λατρεύει τη γυναίκα : με τρυφερά, απαλά χαστούκια να περιποιείται τα φτερά στους ώμους της κι από κει να τη σπρώχνει προς τον ουρανό.

Παρ’ όλο το μάταιον.

«Εκαταρίνα, τόσο αίμα…
Τι τρίζει πια κάτω απ’ τα πόδια μας;
Τα κόκκαλα που θάφτηκαν μέσα στις παγωμένες ήττες
ή μήπως είν´ο πάγος που ραγίζει;

Όμως
περπάτα εσύ.

Φυγε μακριά, όσο μπορείς
από τα Μποροντίνο και τα Στάλινγκραντ,
περπάτα εσύ.

Πίσω να μη κοιτάς
κι ούτε μπροστά,
περπάτα σαν να υπνοβατείς,

περπάτα στη ζωή,
όπως κυλάει ο Λένας».

Παλιότερη συνέντευξη του ποιητή στο περιοδικό μας μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύμα και μπορείτε να το προμηθευτείτε και από εδώ