Δώσε μου νερό να ξεδιψάω τα στεγνά μου χείλη, την ξεραμένη γλώσσα μου, το άνυδρο κορμί μου… – γράφει η Έλενα Γιασεμάκη

Δώσε μου λίγο ουρανό κι ένα αχνό αεράκι ν’ αναδεύει τα σύννεφα…

Πότε πότε να μου δίνεις τον ήλιο να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, ειδικά εκείνες τις μέρες που χάδι δεν ξέρω…

Δώσε μου νερό να ξεδιψάω τα στεγνά μου χείλη, την ξεραμένη γλώσσα μου, το άνυδρο κορμί μου…

Και λίγες μπουκιές φαγητό, να υποκριθώ ξανά πως μόνο μια πείνα υπάρχει στον κόσμο αυτό…

Το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου καν’ το ελαφρύ, αγκαλιάς να φέρνει, τους τοίχους διάφανους, λεπτούς, κάτι σε τρυφερότητα να μοιάζουν…

Δώσε μου γέλιο… Ζωγράφισε μικρές χαρακιές στις άκρες των ματιών μου κι ένα βαθύ ορίζοντα στη μέση εκεί του μαύρου…

Και δάκρυ θέλω… Μην ξεχαστείς, ο κόμπος στο λαιμό μου ζητά να τραφεί, χαρά το λένε, μα και λύπη…

Και τέλος, δώσε μου εμένα… Μια χούφτα κόκαλα, δυο πήχες δέρμα απλωμένο κι ένα κανάτι αίμα που κοχλάζει… Εκεί θαρρώ θα μπερδευτείς, πώς να ταιριάξεις γαλανό ουρανό με κόκκινες πληγές…

Εκεί σε θέλω….