Σκέπαζες
με αδαείς πόθους
ένα πάθος ασίγαστο
– γράφει η Ευαγγελία Αγγελούση

Μπάλωνες
τους τρύπιους λυγμούς σου
με λόγια
ατσάλινες βελόνες
για να μην ακούσω
πόσο υπέφερες.

Σκέπαζες
με αδαείς πόθους
ένα πάθος ασίγαστο
για να μην νιώσω
πόσο σε μάτωνε
η κοφτερή μύτη
αυτής της φλόγας.

Κάλυπτες
με λευκές σελίδες
ένα βλέμμα λιγώματος
για να μην καταλάβω
πόσο σε ακόνιζε
μια σουρουπωμένη λαχτάρα.

Έκρυβες
τις μοίρες σου
κάτω απ’ το τραπέζι ενός θεού
για να μην μαντέψω
το νήμα στον δρόμο σου.

Διέλυες
την καθαρότητα μιας ανασφάλειας
με τον καπνό
απ’ το γεμάτο αυτοπεποίθηση
τσιγάρο σου.

Μα τελικά
όλα τα ψυχανεμίστηκα.
Γιατί η καλύπτρα σου
ήταν αραχνοΰφαντη.
Εγώ στην είχα υφάνει….