Σε ώρα θαμπή, κοιτώ τη σιωπή
το μυαλό δεν ξεχνά
και απορίες γεννά
Πόσο χρόνο θα πάρει
να μη χρειαστεί να ξυπνάμε στραβά;
Τα όνειρά μας αμέτρητα
και πάνε μακριά.
Πότε λουλούδι θα δω να φυτρώνει
και η σκέψη να μη ματώνει;

Ένα χάος γενικώς.
Λίμνη η απελπισία,
και βυθίζομαι με μανία.
Είναι στιγμές, στο λέω
που δεν κρατιέμαι στον αφρό
και βουλιάζω σαν πέτρα στον ωκεανό.
Η αντίπερα όχθη φαντάζει μακριά
μα το κολύμπι θα λυτρώσει
αυτόν που κολυμπώντας
θα ανοίξει φτερά.