«Δεν υπάρχει δυσκολότερο από το να είναι κανείς πατέρας. Αν είναι ήρωας, συντρίβει με τη δόξα του, αν είναι κάθαρμα, με την αχρειότητά του, κι αν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με τη μετριότητά του. Μπορεί όμως να είναι κι ένας μετρίου βεληνεκούς ήρωας ή ένα συγκινητικό κάθαρμα. Ό,τι κι αν κάνει, έχει άδικο. Είτε είναι υπερβολικό, είτε δεν είναι αρκετό. Χθες η παρουσία του ήταν ασφυκτική για τους απογόνους του, σήμερα τον κατηγορούν για την απουσία του, όλοι οι άντρες της δικής μου γενιάς υπήρξαν πατεράδες των οποίων η παρουσία ήταν ανεπαρκής. Κι όταν ο πατέρας εκφράζει τρυφερότητα, τον ειρωνεύονται για τη θηλυπρέπεια και τη μαλθακότητά του. Πάντα με συγκινεί το θέαμα των νεαρών ή λιγότερο νεαρών πατεράδων που παίζουν με τα πιτσιρίκια τους στα πάρκα, τους αλλάζουν πάνες, τα ταΐζουν, τους λένε ιστορίες, τα πνίγουν στα φιλιά. Η σύγχρονη οικογένεια είναι ένα συνδικάτο της στοργής. Τα πάντα είναι διαπραγματεύσιμα, από το μπιμπερό ως το χαρτζιλίκι, τα πάντα εξομαλύνονται μέσα στη γλυκανάλατη συναισθηματική διαχυτικότητα. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να μας εγκαταλείψουν μια μέρα, κι αυτά μας εγκαταλείπουν όταν εμείς τα έχουμε περισσότερη ανάγκη απ’ ότι αυτά εμάς. Και τότε ο χωρισμός είναι ακόμα πιο σπαρακτικός».

μτφρ.: Γιάννης Στρίγκος | Εκδόσεις Πατάκη