Εντάξει.
Λοιπόν, νομίζω στέρεψα.
Η ψυχολογία μου επηρεάζεται
από ανούσια πράγματα
-από το αν θα πιω έναν καλό καφέ
από το αν θα ακούσω μια καλή
κουβέντα στο δρόμο-
δεν μπορούσα να φανταστώ
πως η Πανδώρα ήμουν τελικά εγώ
δεν έχω τίποτα νέο να σου πω
η καθημερινότητά μου είναι βαρετή
σαπίζει μέρα με τη μέρα
και η αντίδρασή μου είναι
να αφήνω τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη
να αφήνω τσιγάρα μισοσβησμένα στον νιπτήρα
να ξαπλώνω το βράδυ στον καναπέ
χωρίς καν μουσική, χωρίς καν σόμπα
χωρίς να θέλω να σκεφτώ τίποτα
κι έτσι να τρέμω κοιτώντας το ταβάνι
μέχρι να με πάρει ο ύπνος
και απλά να μεταφερθώ στο κρεβάτι

το χειρότερο απ’ όλα είναι
πως δεν σου μιλάω
δεν σου στέλνω πια ποιήματα
ούτε κι εσύ τραγούδια
δεν γράφω  πια
συγγνώμη αν έμοιαζα ενδιαφέρων
η ζωή μου συμβαίνει περισσότερο
μέσα στο κεφάλι μου
κι όταν σου μιλάω γι’ αυτή
καταλαβαίνω πως ακούς τα λόγια ενός τρελού.
Τέλος πάντων
δεν πειράζει, ας έρθει το τέλος.
Κάποια στιγμή
θα κάνω κι έναν απολογισμό
κι αυτό ήταν.