«Έγινε φυλαχτό η καρδιά.
Για να τη θωρακίζω και να μ’ αγαπάει σαν μικρό παιδί…»
– γράφει η Μαρία Βούλγαρη

Έγινε κρύσταλλο η παρηγοριά.
Για να την ακουμπάω και να κόβομαι σε αναρίθμητα κομμάτια.
Έτσι το θέλησε η νύχτα. Να με κλείνει μέσα της και να με διαλύει.
Έγινε φυλαχτό η καρδιά.
Για να τη θωρακίζω και να μ’ αγαπάει σαν μικρό παιδί.
Έτσι το θέλησαν τα δευτερόλεπτα.
Να με προσπερνάνε για να μεγαλώνω μέσα τους.
Έγινε δυνατή φωνή το κάλεσμα.
Για να κρύβεται σε λαβύρινθους η επιθυμία.
Έτσι το θέλησε η μοναξιά.
Να με πνίγει στις σκιές της για να ανασταίνεται το μέσα μου.
Έγινε φωτιά η προσευχή.
Για να την αγκαλιάζω και να συντρίβομαι απ’ τη μανία της να με καίει.
Έτσι το θέλησε ο ουρανός.
Να μου φωτίζει το δρόμο για να μην ορφανεύουν οι στιγμές μου.