«..η μουσική στις μύτες των ποδιών της αλυκή
και εμείς μια αφηρημένη σάρκα δίχως όνομα..» – από την Λουκία Πλυτά

Επτάμισι το πρωί, ο κόσμος αναρωτιέται.
Μεγαλοδύναμε η χάρη σου ως εκεί;

Προχθές ερωτεύτηκα χρυσελεφάντινο ποιητή

Αγνοώντας τη δύναμη της ταχύτητας
κι ως άλλη σαλαμάνδρα πνίγηκα
σε κυανής φωτιάς τον όλεθρο
και σε ρωτώ, με πλάγιο στα χείλη ασπασμό
αγαπημένη μου πηγή
γιατί;
ποιον και τι ωφελεί το άσπρισμα των τοίχων
τα άστρα, τα ερωτικά φιλιά, εάν
και ακόμα περισσότερο πως και από πού
ως εκεί,
η μουσική στις μύτες των ποδιών της αλυκή
και εμείς μια αφηρημένη σάρκα δίχως όνομα
στα χωράφια της ψυχής σου σκυφτοί,
πάντα σκυφτοί

κι αν ήλπιζα θα σάλπιζα

Βροντερά λοιπόν παραποτάμια κύτταρά μου
ας πλεύσουμε την Αργό στ’ ανοιχτά
να εισπνεύσει αέρα ο αέρας, ως εκεί.