«Πάντα φεύγεις.
Πάντα μου φεύγεις.»
– από τον Ιωάννη Π. Σκευοφύλαξ

Πάνω σε μια αναπνοή
λογοδοτούν τα προδομένα χείλη μου.
Κανένα περιθώριο οξυγόνου.
Να πεθάνω τώρα
μέσα στα χέρια σου.
Πότε θα ΄χω ξανά τέτοια ευκαιρία;
Πάντα φεύγεις.
Πάντα μου φεύγεις.
Μόνη ανάμνηση το άρωμα του κορμιού σου
και τα χείλη σου
αυτά που δεν χόρτασα ποτέ.

Λογοδοτώ
αυτά που αισθάνομαι για σένα
με ψιθύρους
στην κορφή των τσάκρα σου
στο φωτοστέφανο σου
στο στέρνο της ψυχής σου
στο ιερό οστούν σου.

Παραδίνομαι
στην υπερβολή των δαχτύλων σου.

Νοε. 2016 – πνοή