«Διαβαίνεις το δρόμο
της άγουρης πίστης
και κλέβεις ματιές
παραδείσου σκηνές..»
– από την Ευαγγελία Αγγελούση

Διάσπαρτα σκοτάδια
στου πόνου τα δάχτυλα
μετρούν εκδορές
αιώνιων λεπτών.

Αργόσυρτες μοίρες
που ζούνε κατάστηθα
φορούν τις ζωές
ασωμάτων ψυχών.

Διαβαίνεις το δρόμο
της άγουρης πίστης
και κλέβεις ματιές
παραδείσου σκηνές.

Κλειδώνεις τον κόσμο
ξαπλώνεις ανάσκελα
μετράς αγκαλιές
τ’ ουρανού εμπρηστές.

Δεν σβήνουν τ’ αστέρια.
Τα λιώνει η μέρα.
Τα χύτευσε η νὐχτα
κι ανάβουν ξανά.

Δεσμά μην θωπεύεις.
Τη ζήση σου φίλα.
Αφόρισε πίκρες
στου φευγιού τ’ ανοιχτά.

Στο τέλος του δρόμου
θ’ αχνίζει η λαχτάρα σου.
Κι εσύ θα βαδίζεις
σ’ αυτήν σθεναρά.

Στο διάβα σου τότε
φωτιές να ανάψεις
στεφάνια να κάψεις
ακάνθινα, πνιγηρά.

Και πλέξε λουλούδια.
Σκάρωσε τραγούδια.
Τι φάλτσα που ζούσες.
Μα δεν είν’ αργά.

Μη φοβηθείς.
Υπάρχεις ακόμα..