«Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο και το μπουκάλι με το τσίπουρο. Σηκώναμε τα ποτήρια και πίναμε μαζί. Άλλοτε σαλπάραμε στη σιωπή..»
– από τη Ρένια Παπαματθαίου

Όταν το ευήκοον συναντηθεί με το εύλαλον .

Αποκλεισμένες από απρόσμενη κακοκαιρία, καθίσαμε αντικριστά. Παρέα μας ονειροπολήματα,διαβάσματα,φωτεινές σκέψεις. Η ημέρα γλίστραγε μέσα από τα χέρια μας. Παρακολουθούσαμε τού νου μας τα πηδήματα εδώ κι εκεί. Καμία πρόθεση γι’ ανάκληση. Ανταλλάξαμε τις ιστορίες μας. Άρχισε να ψιχαλίζει το παρελθόν.

Εφοδιαστήκαμε μ’ εμπιστοσύνη, καταχωνιάσαμε τις επιφυλάξεις κι η ώρα αναρωτήθηκε τι θέλει ανάμεσά μας; Υποβολέας μας η μνήμη. Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο και το μπουκάλι με το τσίπουρο, Σηκώναμε τα ποτήρια και πίναμε μαζί. Άλλοτε σαλπάραμε στη σιωπή. Άλλοτε μιλούσαμε με έξαψη· κουβέντες μέσα κι έξω από τη ζωή μας, χωρίς αλληλουχία. Όσα κομμάτια περίσσεψαν, τ’  αποθέσαμε στα βράχια. Τα ‘σβησε το κύμα.

Κρατήσαμε τα καλά. Δυο ζωές πεπερασμένες με αποσιωποιητικά... Έξω από το τζάμι κλαδιά φορτωμένα ανθό. Τα σύννεφα χαμήλωσαν.Η βροχή άρχισε να κυνηγά την Άνοιξη κι εκείνη κρύφτηκε πίσω από τις πορτοκαλιές. Ήταν κι ο καιρός… Κάτι σαν άνοιξη, κάτι σαν Φθινόπωρο, λίγο χαμένος· κι αυτός μπερδεμένος.
Διαγράψαμε τις κλειστές πόρτες κι ανοίξαμε το παράθυρο να μπει ο ήλιος τραγουδώντας.