«Εκείνο που θυμάμαι από εκείνο το καλοκαίρι είναι ένα γλέντι που είχε γίνει στο χωριό μας στον 15αύγουστο. Ανάμεσα στα τραπέζια, την μουσική και το παιχνίδι, υπήρχε ένας τύπος που πουλούσε μπαλόνια..»
– από τον Νίκο Βραχασωτάκη

Καλοκαίρι 1999, Ηράκλειο, διακοπές στο σπίτι του παππού και της γαγιάς. Η αλήθεια είναι πως σπάνια πηγαίναμε στην Κρήτη, τα αδέλφια μου ήτανε μικρά, ο πατέρας μου δούλευε συνέχεια, οπότε τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στον Πειραιά.

Εκείνο το καλοκαίρι όμως ήτανε το πρώτο που πήγαινα στην Κρήτη και αν και 6 χρονών το θυμάμαι πιο έντονα από τα υπόλοιπα που ήμουν μεγαλύτερος. Όλα κυλούσαν υπέροχα στο χωριό, σε ποιο παιδί άλλωστε δεν αρέσει να παίζει όλη μέρα έξω; Χωρίς κίνδυνο τα αμάξια, με καμιά 20αρια παιδιά της ηλικίας μας. Χωρίς κίνδυνο να μας συμβεί κάτι, το περιβάλλον ήτανε απόλυτα προστατευμένο.
Εκείνο που θυμάμαι από εκείνο το καλοκαίρι είναι ένα γλέντι που είχε γίνει στο χωριό μας στον 15αύγουστο. Ανάμεσα στα τραπέζια, την μουσική και το παιχνίδι, υπήρχε ένας τύπος που πουλούσε μπαλόνια. Ξέρετε, αυτά τα γνωστά πολύχρωμα μπαλόνια με τα σχέδια απο τη ντίσνευ. Μόλις τα είδα μαγεύτηκα και πήγα στο τραπέζι που κάθονταν η οικογένεια μου.
-Παππού θα μου πάρεις μπαλόνι;
-Πάμε να πάρουμε Νικολή.
Πάμε εκεί, αγοράζουμε ένα μπαλόνι, το παίρνω, κάνω μια γύρα και το αφήνω στον ουρανό να πετάξει. Αλήθεια το κοιτούσα εκστασιασμένος να πηγαίνει ψηλά και να χάνεται στον ουρανό.
Επιστροφή στο τραπέζι.
-Μαμά θα μου πάρεις μπαλόνι;
-Που πήγε το μπαλόνι σου;
-Μου έφυγε από το χέρι και πέταξε ψηλά.
-Πάμε να σου πάρω.

Ξαναπάμε, ξαναπαίρνουμε μπαλόνι, το παίρνω, κάνω μια γύρα και το αφήνω πάλι να πετάξει ψηλά. Εκστασιασμένος πάλι το κοιτούσα να χάνεται ανάμεσα στα αστέρια. Νόμιζα πως έτσι τα στέλνω στο διάστημα, εκεί που δεν θα καταφέρω να πάω ποτέ.
Επιστροφή στο τραπέζι. Βλέπω τον θείο μου ο οποίος έχει κάτσει εκεί και δεν έχει ιδέα πως παίρνω τα μπαλόνια και τα αφήνω να πετάξουν.
-Θείε θα μου πάρεις μπαλόνι;
-Πάμε να σου πάρω.
Πάμε πάλι να πάρουμε μπαλόνι, ο τύπος που τα πουλούσε έκανε χρυσές δουλειές εκείνο το βράδυ. Διαλέγω το μπαλόνι μου και όπως καταλάβατε κάνω μια γύρα και το αφήνω να φύγει βλέποντας το εκστασιασμένος να ανεβαίνει ψηλά και να χάνεται ανάμεσα στα αστέρια.
Επιστροφή στο τραπέζι.
-Μαμά θα μου πάρεις μπαλόνι;
-Όχι.
-Σε παρακαλώ θέλω μπαλόνι (κλαίγοντας με λυγμούς).
-Πάμε να σου πάρω αλλά θα είναι το τελευταίο! Θα στο δέσω στο παντελόνι για να μην μπορείς να το αφήσεις να φύγει.
-Εντάξει.
Γυρνάμε στον τύπο με τα μπαλόνια και παίρνω το ωραιότερο μπαλόνι που έχω δει ποτέ. Ήτανε ένα τεράστιο με την φάτσα του Μίκυ. Το πιάνει η μάνα μου, το δένει στο παντελόνι μου και κάπου εκεί το όνειρο μου να το αφήσω να φύγει έφτασε στο τέλος του. Να το τραβάω από εδώ, να το τραβάω από εκεί, δεν λυνότανε με τίποτα! Είχα πλέον συμβιβαστεί πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου αγκαλιά με αυτό το μπαλόνι.

Γυρνάμε σπίτι, βγάζω το παντελόνι μου με το δεμένο μπαλόνι πάνω, το βάζω δίπλα στην τηλεόραση και προσπαθώ να κοιμηθώ βλέποντας το μπαλόνι να χτυπάει στο ταβάνι και να μην μπορεί να πάει πουθενά. Την άλλη μέρα το μεσημέρι λέω στην μάνα μου:
-Μαμά μπορείς να μου λύσεις το μπαλόνι από το παντελόνι μου;
-Έλα να στο λύσω.
Και ναι, κρατούσα πλέον το μπαλόνι στα χέρια μου και ήμουν έτοιμος να το αφήσω να πετάξει ψηλά, να χαθεί ανάμεσα στα σύννεφα και να μην το ξαναδώ ποτέ. Ανοίγω το παράθυρο και του δίνω μια ώστε να πάει ψηλά και να χαθεί.
Θα μου πείτε γιατί το γράφω αυτό; Στην ζωή μας πολλές φορές έρχονται άνθρωποι που δεν είναι για να πατάνε στη γη αλλά για να πετάνε στα αστέρια. Πολλές φορές τους κάνουμε να συμβιβάζονται με την ιδέα πως δεν μπορούν να πετάξουν, μόνο και μόνο για να τους κρατάμε δίπλα μας. Θα ήτανε εγωιστικό να κρατήσω ένα μπαλόνι που μπορεί να πετάξει στα χέρια μου απλά για να νιώσω χαρούμενος.