«Σκαρφαλώνεις στις μέρες.
Αγκιστρώνεσαι στους βράχους των ωρών
με σθένος κολυμβητή
κι εξάρτυση ορειβάτη.
Φτάνεις στην κορυφή.
Μοναξιά.»
– από την Ευαγγελία Αγγελούση

Σκαρφαλώνεις στις μέρες.
Αγκιστρώνεσαι στους βράχους των ωρών
με σθένος κολυμβητή
κι εξάρτυση ορειβάτη.
Φτάνεις στην κορυφή.
Μοναξιά.

Η ομάδα έμεινε πίσω για ανάπαυλα
στα χειμερινά καταφύγια.
Κι ας είναι κατακαλόκαιρο.

Μα νιώθεις πως για σένα
η θερινή ξεκούραση από αναρρίχηση
ξαπλώνει μόνο
στον τελευταίο αγέρωχο βράχο της ύπαρξής σου.
Ψηλά.
Εκεί, όπου μπορείς
να χαϊδέψεις θριαμβευτικά τις φλούδες από φως.
Την εκτυφλωτική χαίτη
και τους πύρινους βραχίονες
του πανδαμάτορα ήλιου.

Ξάφνου διαβάζεις συλλαβιστά
πως ο ήλιος είσαι εσύ.
Και στρέφεις το βλέμμα σου
στην εσχατιά της ζωής σου.
Τότε μόνο χαίρεσαι την απόσταση
που διένυσες.

Όταν φτάσεις ν’ αγγίξεις τον ήλιο σου…