«Δεν ειν’ ώρα για πίστη
τώρα που το φύλλο πέφτει ξερό απ το δέντρο…»
– του Νίκου Κατσικάνη

Κόκκινη ρέει η ζωή μας στα πεζοδρόμια
αναμειγμένη με σταγόνες του μαύρου
ώσπου το μέλλον να μοιάσει μ’ ελπίδα
(λεπίδα ο αναγραμματισμός)
που τη χάνω στις ασυνεχειες του ονείρου.
Δεν ειν’ ώρα για πίστη
τώρα που το φύλλο πέφτει ξερό απ το δέντρο
και τα σύννεφα σαν ουράνια ψέμματα
φεύγουνε ψιθυριζοντας «φενάκη».
Ερχετ’ ο θάνατος βαθαινοντας
τις ρίζες μου.