Ιστορίες ανθρώπων που θαυμάζω

Η Χ είναι φίλη μου. Είναι τιμή μου που η Χ είναι φίλη μου. Δεν ήταν «φιλία με την πρώτη ματιά». Η φιλία μας «χτίστηκε» μέσα από την κοινή διαφωνία μας σε ό,τι ήταν ευρέως αποδεκτό. Στη πορεία βρέθηκε ότι μοιάζαμε σε πολλά, τα περισσότερα αποτελούσαν αιτήματα της ψυχής.

Αν η Χ άκουγε τους ειδικούς, δεν θα ᾽ταν φίλη μου. Τουλάχιστον σ᾽ αυτή τη ζωή. Δεν θα είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω, ούτε να μιλήσω για την ιστορία της. Γιατί δεν θα ζούσε. Οι ειδικοί της είχαν πει ότι δεν υπήρχε λόγος να κάνει εκείνη την εγχείρηση. Έτσι κι αλλιώς λίγοι μήνες ζωής της απέμειναν, δεν είχε νόημα.

Η Χ δεν τους άκουσε. Ευτυχώς. Η Χ είπε «Ό,τι πάρει. Θα κάνω ό,τι μπορώ κι ό,τι ξέρω. Δεν πρόκειται να αφεθώ. Δεν θ᾽ ακούσω τους ειδικούς. Για τη δική μου ζωή, για το δικό μου σώμα κανείς δεν ξέρει καλύτερα από μένα.» Και το εννοούσε. Έτσι εκείνη κέρδισε τη ζωή κι εγώ μια φίλη.

Η Χ έκανε όχι ένα αλλά τρία χειρουργεία. Και κάθε φορά, με την κάθε πνοή θανάτου εκείνη όλο και περισσότερο σιγουρευόταν ότι ήθελε να ζήσει. «Τι μέτρησε τελικά;» την ρώτησα κάποια μέρα. «Όταν ο σεισμός ήρθε, το κτίριο είχε αντισεισμική προστασία», μου απάντησε γελώντας. «Είχα εμπιστοσύνη στα θεμέλια. Ήξερα ποια είμαι, τι δεν διαπραγματεύομαι και τι θέλω. Δεν το ήξερα θεωρητικά. Είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και είχα πάει κόντρα σε πολλά απ᾽ όσα με δίδαξαν στην οικογένειά μου, για να με υποστηρίξω».

Με την Χ γελάμε πολύ. Το πρόσωπό της είναι πρόσκληση χαράς. Καμιά φορά πάω να της πω για τα όσα μου στέρησε η κρίση αλλά βλέπω αυτό το πρόσωπο και βάζω κι εγώ τα γέλια.

Η Χ είναι φίλη μου γύρω στα 10 χρόνια. Οι ειδικοί έπεσαν, πάλι, έξω. Η Χ άλλαξε πολλά στη ζωή της και μου λέει ότι τη συγκινεί ο καθημερινός αγώνας που κάνουμε όλοι μας. «Ξέρεις…» , μου λέει, «…όταν κατάφερα να σηκώσω μόνη το μπουκάλι και να βάλω λίγο γάλα στο ποτήρι μου μετά από δυο ώρες προσπάθεια το πανηγύρισα! Ναι, το πανηγύρισα. Γιατί στάθηκα όρθια, γιατί κατάφερα να πάω μέχρι τον μπακάλη, γιατί σήκωσα το μπουκάλι με το μπαταρισμένο μου χέρι. Μόνο τότε κατάλαβα πόσα πολλά καταφέρνουμε οι άνθρωποι, πόσα πολλά μικρά πολύτιμα πράγματα κάνουμε μέσα στη μέρα, χωρίς να τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Τώρα νοιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε μικρό κομμάτι σάρκας που βρίσκεται στο σώμα μου και για ό,τι κάνει για μένα».

Η Χ δεν τράβηξε «καλό χαρτί» αλλά κατάφερε να γυρίσει την παρτίδα και να κερδίσει το παιχνίδι. «Ξέρεις…» μου λέει, «…τι είναι να χεις κάνει τα πάντα για τη θεραπεία σου. Συμβατικά, εναλλακτικά, πνευματικά, ψυχολογικά κι όλο να χειροτερεύεις. Αλλά δεν σταμάτησα. Ποτέ δεν σταμάτησα. Και μια μέρα θύμωσα. Σήκωσα τα μάτια ψηλά κι είπα «δε ξέρω ποιος είσαι – Θεό σε λένε, ψυχή, ή ανώτερο εαυτό…όποιος και να ᾽σαι, να ξέρεις, εγώ μέχρι εδώ έκανα ό,τι μπόρεσα. Τώρα αναλαμβάνεις εσύ. Κάνε ό,τι σε φωτίσει». Το πιστεύεις, ή όχι, μερικές μέρες μετά ξεκίνησε η ραγδαία ανάρρωσή μου. Είναι να μην πιστεύεις στα θαύματα;»

Τι ήταν αυτό που έκανε την Χ να ανατρέψει όλες τις προβλέψεις; Η αίσθηση του σκοπού, το πείσμα, το ότι δεν σταμάτησε; Πόσοι με τα ίδια χαρακτηριστικά δεν τα κατάφεραν; Τι είναι αυτοί; Αποπαίδια του όποιου θεού, ή ψυχές που έκαναν άλλες επιλογές. Νοιώθω ότι είναι το δεύτερο – Μου το βεβαίωσε ένας αγαπημένος άνθρωπος που, «φεύγοντας», μου ᾽πιασε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και μου πε «Αγγελικούλα, αυτό ήταν. Δεν θέλω άλλο. Κουράστηκα. Αλλά σε βλέπω και έχω εμπιστοσύνη στη ζωή που πάει παρακάτω και στην αγάπη που βλέπω στα μάτια σου.»

«Ναι.» απάντησα στη Χ. «Πιστεύω στα θαύματα και χαίρομαι που είσαι εδώ και που είσαι φίλη μου».

Πηγές:

• Πολλά γέλια
• Πολλή συγκίνηση
• Πολλοί καφέδες…με την Χ
  

  ---

* το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό pressworkers, το 2015. Αυτή είναι μια νέα και βελτιωμένη του μορφή.