«Και έτσι ξαφνικά μετατρέπονται σε ανάμνηση. Σε μια φωτογραφία. Σε μια σελίδα ημερολογίου. Σε ένα κουτάκι στο μυαλό…» -από την Μαρία Ιατρίδη

Έκλεινες τα μάτια σφιχτά. Να μην μπορούν να αντικρύσουν το τώρα. Ήθελες το χθες. Ήθελες να ξαναζήσεις κάποιες μαγικές ημέρες του παρελθόντος. Προσπαθούσες με τη φαντασία σου να ξαναταξιδέψεις εκεί. Ο χρόνος τρέχει τόσο ελεεινά γρήγορα που οι στιγμές εξαϋλώνονται! Δεν προλαβαίνεις να τις χαρείς όσο θα ήθελες. Και έτσι ξαφνικά μετατρέπονται σε ανάμνηση.

Σε μια φωτογραφία. Σε μια σελίδα ημερολογίου. Σε ένα κουτάκι στο μυαλό…Ευχόσουν να μπορούσες να βρεις έναν τρόπο να το ανοίξεις και να τα βιώσεις όλα από την αρχή. Λένε ότι είναι δύσκολο να μπει κάποιος στο μυαλό του άλλου.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ όμως πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές ακόμη και για σένα τον ίδιο; Να μπεις στο μυαλό σου; Να σε καταλάβεις; Να σε ερμηνεύσεις; Να σε ταξιδέψεις εκεί που πραγματικά εσύ θέλεις και όχι όπου σε κατευθύνουν τα παιδικά σου βιώματα ή τα κοινωνικά κατεστημένα…

Άνοιξες το κουτί με τα κοσμήματά σου. Κάπου εκεί είχες καταχωνιασμένα κάποια χαρτάκια ημερολογίου. Αυτά που στο πίσω μέρος τους έχουν γραμμένο και ένα απόφθεγμα. Οι ημερομηνίες δεν ήταν τυχαίες. Είχες φυλάξει τις πιο σημαντικές για εσένα! Ημερών που δεν ήθελες ποτέ να ξεχάσεις και που θα έδινες τα πάντα να μπορέσεις να ξαναζήσεις. Θυμόσουν χαρακτηριστικά ακόμη και τώρα τη στιγμή που τότε, κάθε πρωί, έκοβες το χαρτάκια από το ημερολόγιο και τα έκρυβες μέσα στη μπιζουτιέρα σου. Είχαν λίγο τσαλακωθεί από τα χρόνια και την κρυψώνα.

Πήρες ένα, το κράτησες στα χέρια σου ευλαβικά και το ίσιωσες. «Μπορεί να μην είναι η θέση σου στο ημερολόγιο που έχω στο δωμάτιό μου πια, αλλά θα έχεις πάντα την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!», ψιθύρισες και το ακούμπησες για λίγο πάνω στο ημερολόγιο, στην παλιά του θέση. Κι έτσι για πλάκα αποφάσισες να το κολλήσεις.

Καθόσουν και κοίταγες το ημερολόγιο για ώρες. Ώσπου τα μάτια σου έκλεισαν. Το κουδούνι δυστυχώς όμως της πόρτας μετά από λίγο σε ξύπνησε. «Μα δεν παρήγγειλα φαγητό», επέμενες αλλά άκρη δεν έβγαζες. Ώσπου… «Γιατί όχι», σκέφτηκες. Η πείνα δε σε αποχαιρετούσε και ποτέ. «Τι σας οφείλω;», ρώτησες. «13, 59 €», απάντησε ο νεαρός, δίνοντάς σου την απόδειξη. Πάντα την κοιτούσες. Να βεβαιωθείς για το ποσό. Δυσπιστία ακόμη και σε αυτό… Ξαφνικά τα χέρια σου πάγωσαν.

Η ημερομηνία της απόδειξης ήταν ίδια με την παλιά ημερομηνία που είχες κολλήσει πριν λίγο στο ημερολόγιό σου! «Συγγνώμη, πόσο έχουμε σήμερα;», ρώτησες. «Όχι, δεν έχουμε κάποια προσφορά αυτήν την ημέρα», απάντησε κοφτά ο νεαρός, δείχνοντάς φανερά ότι βιαζόταν να φύγει. Έτρεξες κατευθείαν στο δωμάτιό σου και έπιασες το κινητό στα χέρια σου που έτρεμαν. Κι όμως! Η ημερομηνία και εκεί ήταν ίδια με το παλιό χαρτάκι ημερολογίου που είχες φυλάξει τόσα χρόνια! «Συγγνώμη, θα με πληρώσετε; Πρέπει να φύγω», η φωνή του νεαρού σε επανέφερε στην πραγματικότητα. Στην ποια; Ποια πραγματικότητα ζούσες δεν μπορούσες να καταλάβεις…

Έδωσες γρήγορα τα χρήματα και έκλεισες με δύναμη την πόρτα, μήπως και αυτό σε ταρακουνούσε και ξυπνούσες από αυτό το όνειρο. Δεν μπορεί! Όνειρο θα έβλεπες. Αλλά για μια στιγμή… Ακόμη και όνειρο να ήταν, είχες μία και μοναδική ευκαιρία να ζήσεις ξανά μια λατρεμένη μέρα! Γιατί να το χαλάσεις αυτό;

Έτσι κι έγινε. Δεν τόλμησες να αλλάξεις την παραμικρή λεπτομέρεια μήπως τυχόν και χαλάσεις τα μάγια του ημερολογίου! Η επόμενη ημέρα είχες ήδη αποφασίσει ποια θα ήταν. Έβαλες το ξυπνητήρι σου τα μεσάνυχτα και μόλις χτύπησε πετάχτηκες πάνω! Ξεκόλλησες από το ημερολόγιο το χαρτάκι που είχες κολλήσει πριν και τοποθέτησες την επόμενη ημερομηνία από τη μπιζουτιέρα σου που ήθελες να ξαναζήσεις. «Άραγε θα πετύχει αυτή τη φορά;», αναρωτήθηκες… Και πράγματι πέτυχε!

Επί μία εβδομάδα κολλούσες στο ημερολόγιο τα παλιά φυλαγμένα χαρτάκια και αναβίωνες αγαπημένες ημέρες του παρελθόντος. Με την ίδια αγωνία κάθε φορά. Με την ίδια λαχτάρα! Ώσπου μια μέρα έκανες το λάθος και επεδίωξες να αλλάξεις κάτι από την ιστορία σου.

Τα μάγια του ημερολογίου λύθηκαν και επέστρεψες βιαίως στο σήμερα! «Μα θα ήταν όλα πολύ καλύτερα με αυτή την αλλαγή», αναλογίστηκες… Δε θα ήσουν όμως εσύ… Με τα λάθη και τα σωστά σου έχεις χτίσει αυτό που είσαι σήμερα κι αν αλλάξεις κάτι, σε αλλοιώνεις! Έπαθες, έμαθες, ονειρεύτηκες, ξύπνησες, έζησες, πέθανες, αναστήθηκες και φτου κι από την αρχή…

Αγάπησε το παρελθόν σου για να μπορεί να σε αγαπήσει το σήμερα σου και να σε λατρέψει το μέλλον σου. Κλείσε πού και πού τα μάτια και αναπόλησε αν θες κάποιες στιγμές του χθες. Ποτέ μα ποτέ όμως μην ξεχνάς το τώρα σου. Είναι η ώρα σου. Ζήσ’ τη!