«Η γραφή είναι κάτι παραπάνω από έμπνευση, ιδέα, αφορμή ή κεραυνός εν αιθρία. Είναι αφοσίωση, συστηματική δουλειά και πονερή απόφαση.»
– στη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Μια απολαυστική και ουσιώδη συνέντευξη παραχώρησε στους Apodyoptes ο συγγραφέας και εκδότης της Libron Εκδοτική, Γιώργος Σπυράκης, απαντώντας στις 9 ερωτήσεις της Μαρίας Λυδίας Κυριακίδου.

• Σε ποια ηλικία διαπιστώσατε την αγάπη σας για το γράψιμο;«Η αλήθεια είναι ότι με θυμάμαι να γράφω από μικρός. Κι όταν λέμε μικρός σίγουρα μιλάμε για την εποχή που οι αναζητήσεις του νου έπρεπε να εκτονωθούν. Κάπου στο λύκειο ξενυχτούσα με τη γραφή, για να καταλήξω «ανέτοιμος» για τους καθηγητές της επόμενης μέρας. Το μόνο καλό ήταν ότι από τότε μπορούσα να απομονώνομαι και να γεμίζω τις λευκές σελίδες. Υπήρχαν γωνιές στο δωμάτιο, κάπου στα τραπεζάκια των Εξαρχείων ή ακόμα και, όταν όλα ήταν πιο «δύσκολα», ψηλά στον Λυκαβηττό.»

  ---

• Ποιο είναι το βιβλίο που, όταν το διαβάσατε, σας συγκίνησε βαθύτατα;
  
  «Δύσκολα επιλέγεις ένα, εύκολα όμως μπορείς να μιλήσεις για εκείνο «το ένα» που σε επιλέγει και ξέρεις ότι μοιάζει να σου ανήκει. Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη.»

  ---

• Το «Δεκαεπτά φορές» είναι το τρίτο, κατά σειρά, βιβλίο σας και αποτελεί μια συλλογή αφηγηματικών κειμένων, με πρωτότυπη «τεχνική» μορφή, θα λέγαμε. Άλλα μοιάζουν με ποιητική πρόζα, σε άλλα απουσιάζει εντελώς η στίξη, κάποια άλλα είναι εσκεμμένα γραμμένα με ορθογραφικά λάθη. Αυτό ήταν μια ιδέα που είχατε εξ αρχής στο μυαλό όταν γράφατε το βιβλίο, ή προέκυψε μετά;
  
  «Ήρθαν πρώτα τα αφηγήματα ως αυθύπαρκτες περσόνες, πίσω από μικρές αφορμές της καθημερινότητας και μετά έτυχε όλα να γίνουν σελίδες στη συλλογή.
  Η διαφορετικότητα στο ύφος και στην τεχνική έχει να κάνει με το νόημα και την κειμενική απόδοση που προσπάθησα να αποδώσω κάθε φορά. Παρόμοια λογική είχα ακολουθήσει και σε κάποια διηγήματα στην πρώτη μου συλλογή «Μικρές φοβίες».
  Είναι αλήθεια, όμως, ότι όταν χρειάστηκε να τα βάλω σε μια σειρά για τη συλλογή, ήταν πιο δύσκολο απ’ όσο φανταζόμουν, μιας και ακόμα και οι μικρές αυτές ιδιαιτερότητες διεκδικούν τον χώρο τους, ενώ ε.γώ είμαι πιο αδόκιμος σε αυτά.» 

  ---

  

• Κάθε βιβλίο σας είναι ανεξάρτητη οντότητα ή προσπαθείτε να ανήκουν στο ίδιο «σώμα» δουλειάς, διατηρώντας με έναν τρόπο σημεία ένωσης μεταξύ τους;
  
  «Μέχρι τώρα κυκλοφορούν τρία βιβλία. Το πρώτο, Μικρές Φοβίες, είναι μικρή φόρμα (διηγήματα) και αποτελεί ένα πρώτο πυρήνα της ιδέας για τον «Φοβικό Ρεαλισμό» και τα παιχνίδια του νου. Το μυθιστόρημα που ακολούθησε, με τίτλο Ε.σύ, διατηρεί στοιχεία Φοβικού Ρεαλισμού, αλλά ήταν μια δοκιμή για την εφαρμογή του στη μεγάλη φόρμα (και μια από τις πιο όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές μου).
  Το Δεκαεπτά φορές είναι ένα μικρό διάλειμμα απ’ τις φοβίες και το ύφος αυτό, και μια πιο αφηγηματική κατάθεση στιγμών ζωής.
  Όπως καταλαβαίνετε τα δύο πρώτα συνδέονται άμεσα με το είδος που ακολουθώ (ψυχολογικό θρίλερ) και την τεχνική που εφαρμόζω. Η τελευταία συλλογή απλώς μας θυμίζει ότι όλοι μπορούμε να γράφουμε και διαφορετικά μερικές φορές.» 

  ---

• Υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο γραφής για σας, ή γράφετε όποτε και όπως συμβεί;
  
  «Η γραφή είναι κάτι παραπάνω από έμπνευση, ιδέα, αφορμή ή κεραυνός εν αιθρία. Είναι αφοσίωση, συστηματική δουλειά και πονερή απόφαση. Γράφω με πείσμα και πρόγραμμα. Στοχευμένα και με τη δυναμική του νου μου. Γράφω όπως ζω καθημερινά, με ορμή και τρέλα.» 

  ---

• Μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για σας;
  
  «Η παρατήρηση όλων. Κι όταν λέω όλων, εννοώ και όλα όσα με ακολουθούν στη σκιά τους.» 

  ---

  

• Μεγαλύτερη πρόκληση κατά την γραφή;
  
  «Να βγω αλώβητος απ’ τους κόσμους των ηρώων μου. Να μπορέσω να σηκωθώ απ’ την καρέκλα μετά και να είμαι ακόμα πιο άνθρωπος. Να καταφέρω να πω την ιστορία όσο πιο απλά και ειλικρινά μπορώ.» 

  ---

• Ετοιμάζετε κάτι καινούριο αυτήν την περίοδο; Έχετε κάποια ιδέα κατά νου;
  
  «Μυθιστόρημα είναι ο απώτερος στόχος, μυθιστόρημα και πάλι. Μέχρι να τελειώσει όμως αυτό, σίγουρα παρεμβάλλονται πιο σύντομες γραφές που μπορεί να μας δώσουν την ευκαιρία να βρεθούμε σε κάποια παρουσίαση.» 

  ---

• Ο Μαρκ Τουαίην έγραψε: «Σε είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πολύ πιο απογοητευμένος από αυτά που δεν έκανες, παρά από όσα έκανες». Ποιο είναι το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την πρόταση;
  
  «Σε είκοσι χρόνια από τώρα, υπάρχει μόνο το τότε. Ας φτάσουμε εκεί δίχως προσδοκίες και ευχαρίστως να το συζητήσουμε σαν ό,τι μας έχει αφήσει η ζωή στον πιο μύχιο εαυτό μας.» 

  Σας ευχαριστούμε πολύ!
  «Τιμή μου!»

(Κείμενο του Γιώργου Σπυράκη για τους Apodyoptes
μπορείτε να διαβάσετε εδώ.)