Να στενάζει η ψυχή σου
κάτω από μια σιωπή ασήκωτη
και να μη διαπραγματεύεσαι
ούτε στιγμή
να αδυνατίσεις τη σιωπή.
Αυτή
τα έχει ανάγκη τα κιλά της.

Την ψυχή σου θες μόνο να παχύνεις.
Να μπορεί να αντέχει
την υπέρβαρη σιγή
μιας αδέσποτης μοναξιάς
που έρχεται πότε πότε
και κουρνιάζει στο κατώφλι σου.

Τίποτα αδέσποτο
ποτέ σου δεν έδιωξες.
Γέμιζες πάντα ένα πιάτο
με την υπομονή σου
και το ακουμπούσες ευλαβικά
πάνω στο μπουζάτο μάρμαρο
της αρχοντοφωλιάς σου.

Να περνούν οι θυμωμένες μοναξιές
και να κοντοστέκονται
με το μέτωπο αυλακωμένο
από την απορία
που πάντα την ταΐστρα σου
την φύλαγες γεμάτη.

Μην αδυνατίζεις τη σιωπή.
Την ψυχή σου πάχαινε.
Τα έχουν ανάγκη
και οι δύο τα κιλά τους …