Booklets,Sci Fi,Shades of Prose,The Literature Hypothesis

Το τελευταίο ταξίδι (Μέρος Β’ – Μνήμη ς’)

Ένιωσα τις παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούνταν στο σκάφος να πιέζουν τους αρμούς του, ενώ η εξωτερική επιφάνειά του είχε αυξημένη θερμοκρασία, από τα δινορρεύματα που δημιουργούσε το πανίσχυρο περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο. Γράφει ο Αστροβάμων

(Προηγούμενο κεφάλαιο)

Παγίδα Θανάτου

– Σεβάσμιε Γιόρμα, ζητώ συγνώμη αλλά πρέπει να ξυπνήσετε.
– ……
– Είμαστε παγιδευμένοι σε πηγάδι βαρυτικού δυναμικού μιας μαύρης τρύπας, μεγέθους γαλαξιακού πυρήνα, και μάλιστα, σε αρκετό βάθος. Χρειαζόμαστε την βοήθειά σας.

Με κόπο άνοιξα τα μάτια. Μέσα από το ανοιχτό καπάκι της κρυογονικής θαλαμοκοιτίδας, το ανήσυχο πρόσωπο του Βέρθα Μόρις, του Αρχιπλοηγού, με κοιτούσε, ενώ έπαιζε νευρικά τα δάχτυλά του στο στήθος.

Το κρύο ήταν τσουχτερό μέσα στον χώρο των κοιτίδων και χρειάστηκα αρκετή βοήθεια από το ιατρικό προσωπικό, για να φορέσω το θερμαντικό σκάφανδρο, να συνδέσω τους καθετήρες του και να σηκωθώ στα πόδια μου, παραπατώντας. Αισθανόμουν τρομερά αδύναμος κι αυτό ήταν φυσιολογικό, μετά από τόσους μήνες καταστολής.

Αργά – αργά άρχισα να συνειδητοποιώ τι μου είπε ο Βέρθα και ανατρίχιασα -όχι από το κρύο αυτή τη φορά- καθώς αισθάνθηκα, ένα ανησυχητικό τρέμουλο, να έρχεται από το πάτωμα που στεκόμουν. Πώς στην ευχή συνέβη τέτοιο λάθος; Γύρισα προς τον Βέρθα που με παρακολουθούσε, με ένα ίχνος ελπίδας να φωτίζει, αμυδρά, το στεναχωρημένο του ύφος.

– Αγαπητέ Βέρθα, πάρε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβω πώς βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση, και ποιά είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της θέσης τελοσπάντων.
– Κάναμε 67 αλλεπάλληλα άλματα των 150 ετών φωτός και φτάσαμε στα 10.047 έτη φωτός από τον Κέρουα, με κατεύθυνση την δεύτερη σπείρα του γαλαξία. Μετά, όπως είχαμε σχεδιάσει, στείλαμε μικροσκάφος, στο Συμβούλιο, με την θέση μας και περιμέναμε σε καταστολή, για 3 μήνες, μέχρι να έρθει το μεταγωγικό με την δεξαμενή, γεμάτη με νανοσκόνη δευτεριούχου λιθίου (⁶Li²H ή ⁶LiD). Στην συνέχεια, το μεταγωγικό, πήρε την άδεια δεξαμενή κι έφυγε, ενώ εμείς, προσαρτήσαμε την γεμάτη, αλλάξαμε βάρδια στο εν τρίτο του ενεργού προσωπικού και συνεχίσαμε τα άλματα, για άλλα 7.500 έτη φωτός.
– Και δεν παρατηρήσατε τίποτε παράξενο;
– Όχι. Για την ακρίβεια, πριν το τελευταίο άλμα, εντοπίσαμε μια απόκλιση θέσης, σε σχέση με τον υπολογισμό, περίπου 2 χιλιοστών της ώρας φωτός.
– Και δεν σκεφτήκατε ότι κάποια μεγάλη μάζα σας έβγαζε, ελαφρά, εκτός θέσης;
– Μας φάνηκε φυσιολογική, αν υπολογίσουμε ότι θα μπορούσε να οφειλόταν σε σωρευμένα σφάλματα, από τα 117 άλματα με υπολογισμό, που είχαν προηγηθεί.
– Εποπτεία του διαστημικού χώρου, είχατε. Δεν την είδατε;
– Η εποπτεία ήταν ατελής, δεδομένου ότι το όχημα εργαστήριο είναι ανενεργό και το ερευνητικό προσωπικό σε καταστολή.
– Πόσο μακριά ήταν από την προηγούμενη θέση μας;
– 138 έτη φωτός. Αρκετά μακριά για να μην εντοπίζεται με τα μέσα οπτικής ανίχνευσης του σκάφους. Και, όπως αποδείχθηκε, έχει απορροφήσει όλη την ύλη που την περιέβαλλε, στα δισεκατομμύρια χρόνια από τότε που έχασε σχεδόν όλους τους αστέρες της, όταν συγκρούστηκε με άλλον, πολύ μεγαλύτερο, γαλαξία. Και ταξιδεύει, μονήρης, σκοτεινή και ανενεργή, προς τον Γαλαξία μας.
– Εν πάση περιπτώσει, ας δούμε τις λεπτομέρειες των οργάνων, που μας παρέχει το νευρωνικό του σκάφους. Και να μελετήσουμε πώς ξεφεύγουμε από αυτήν.

Στο μεταξύ είχαν αρχίσει να λειτουργούν, και πάλι, τα νεύρα και οι μύες μου και, με αβέβαιο ακόμα βήμα, κατευθύνθηκα προς το πιλοτήριο, ακολουθώντας τον Βέρθα. Βρήκα το προσωπικό πλοήγησης, σε κατάσταση νευρικού κλονισμού, να προσπαθεί να αντιπαλέψει τις τεράστιες έλξεις της μαύρης τρύπας.

– Σε ποιά φάση βρισκόμαστε; ρώτησα τον χειριστή του ιοντικού κινητήρα.

Αυτός, χωρίς να αποσυνδέσει τις παλάμες του από το νευρωνικό, μου ένευσε προς την άδεια πολυθρόνα δίπλα του. Κάθισα και έβαλα τις παλάμες μου στην υποδοχή, κλείνοντας τα μάτια.

Αμέσως ένιωσα τις παλιρροϊκές δυνάμεις, που ασκούνταν στο σκάφος, να πιέζουν τους αρμούς του τείνοντας να το διαμελίσουν, ενώ η εξωτερική επιφάνειά του είχε αυξημένη θερμοκρασία, από τα δινορρεύματα που δημιουργούσε στο μη μαγνητικό μεταλλικό περίβλημα, το πανίσχυρο, περιστρεφόμενο, μαγνητικό πεδίο της γιγάντιας μαύρης τρύπας.

Η κίνηση μέσα στο μαγνητικό πεδίο είχε, σαν αποτέλεσμα, την ανάπτυξη ηλεκτρικού ρεύματος στην επιφάνεια του μεταλλικού περιβλήματος του σκάφους, το οποίο, διαρκώς κατανάλωνε την κινητική μας ενέργεια και μας έστρεφε σε πτώση. Αυτός ήταν και ο λόγος που έπρεπε να λειτουργεί συνεχώς στο 70%-80% της ισχύος, ο ιοντικός κινητήρας του διαστημοπλοίου, προκειμένου να διατηρήσει την ταχύτητα σταθερή, σε αμετάβλητη κυκλική τροχιά.

Γύρισα τις εξωτερικές κάμερες προς την μεριά της μαύρης τρύπας. Το θέαμα ήταν απίστευτο. Η μαύρη τρύπα βρίσκονταν ανάμεσα σε μας και τον Γαλαξία που, εξ’ αιτίας της, η εικόνα του ήταν πλήρως παραμορφωμένη. Όλος ο Γαλαξίας, έμοιαζε να είχε αναπτυχθεί γύρω από έναν σκοτεινό κύκλο και τα άστρα του είχαν ολισθήσει φασματικά προς το υπεριώδες. Γύρω από τον σκοτεινό κύκλο της τρύπας η εικόνα ήταν συμπιεσμένη και τα άστρα απεικονίζονταν σαν κυκλικές ίνες λόγω του φαινομένου βαρυτικού φακού. Επειδή η μαύρη τρύπα δεν είχε δική της δραστηριότητα, παρέμενε σκοτεινή, χωρίς τον χαρακτηριστικό δίσκο επαύξησης της ύλης της.

Ζήτησα ενημέρωση από το νευρωνικό, σε τί θέση ήμασταν σε σχέση με τον ορίζοντα γεγονότων που έβλεπε ο απομακρυσμένος παρατηρητής, και είδα ότι ήμασταν αρκετά κοντά του. Βέβαια ο ορίζοντας γεγονότων αναφορικά με εμάς, ήταν αρκετά εκατομμύρια χιλιόμετρα βαθύτερα.

Οι βαρυτικές δυνάμεις, λοιπόν, που δεχόταν το πλησιέστερο στην τρύπα, τμήμα του σκάφους δεν ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές του πλέον απόμακρου τμήματος ώστε η παλιρροϊκή δύναμη, η διαφορά τους δηλαδή, αδυνατούσε να διαμελίσει το σκάφος. Η μαύρη τρύπα, ήταν μεγέθους άνω του ενός εκατομμυρίου ηλίων και -κατά συνέπεια και για καλή μας τύχη- είχε πολύ μικρή βάθμωση βαρυτικού πεδίου σε αυτή την απόσταση. Ήταν, δηλαδή, μια εξόχως αραιή μαύρη τρύπα.

Αποσυνδέθηκα από το νευρωνικό και στράφηκα στον Βέθα.

– Προσπαθήσατε να χρησιμοποιήσετε την άμεση επαναφορά στην προηγούμενη θέση;
– Όχι. Με το που υλοποιηθήκαμε με τις μαγνητικές μας ασπίδες σε λειτουργία, το σκάφος προσανατολίστηκε, σαν μαγνητική βελόνα, με το περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο της τρύπας κι άρχισε να περιστρέφεται και αυτό, επιταχυνόμενο. Μόλις και μετά βίας κατάφερα να διακόψω το ηλεκτρικό ρεύμα που διέρρεε τα εξωτερικά υπεραγώγιμα πηνία, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ισχυροί σπινθήρες στο περίβλημα και να υποστούμε κάποιες βλάβες στους εξωτερικούς αισθητήρες. Μόλις έπαψε να υπάρχει το μαγνητικό πεδίο-ασπίδα, με πολύ προσπάθεια, το νευρωνικό, κατάφερε να φρενάρει την περιδίνιση, για να διαπιστώσουμε στην συνέχεια, ότι είχαμε αρχίσει να πέφτουμε, σε κλειστή σπείρα, προς το εσωτερικό της τρύπας. Και, επιπλέον, χωρίς εξωτερικό μαγνητικό θύλακα, να μας προστατεύει από τα ταχέως κινούμενα σωματίδια της κοσμικής ακτινοβολίας.
– Αχά! Γι αυτό βάλατε σε λειτουργία τον κινητήρα. Για να πετύχετε σταθεροποίηση τροχιάς. Κι ευτυχώς που η μαύρη τρύπα είναι αραιή και δεν παράγει, παρά ελάχιστη, δική της σωματιδιακή ακτινοβολία στις παρυφές του ορίζοντα γεγονότων, ακόμα και αυτού του ορίζοντα που εμείς βλέπουμε!
– Ναι, αλλά δεν θα αντέξουμε για πολύ. Έχουμε εξαερώσει και ιονίσει ό,τι σκουπίδια είχαμε, προκειμένου να κρατήσουμε σε λειτουργία τον ιοντικό κινητήρα, για όσο το δυνατόν περισσότερο.
– Και γιατί δεν δοκιμάσατε ακόμα την άμεση επαναφορά;
– Δεν το ρισκάραμε, γιατί είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το σημείο που υλοποιηθήκαμε και, με τέτοια βαρυτική καμπύλωση του χωρόχρονου, μπορεί να καταλήγαμε σε χειρότερη θέση ή ακόμα και στο κέντρο της τρύπας.
– Πόσο έχουμε αποκλίνει, σε αζιμούθιο, από την αρχική θέση υλοποίησης;
– 1/18 του κύκλου.
– Άρα απέχουμε πολύ από το βρεθούμε αντιδιαμετρικά της αρχικής.
– Ναι.
– Οπότε, έχουμε μια πιθανότητα, με την άμεση επαναφορά, να υλοποιηθούμε μακρύτερα από την τρύπα από τό βάθος που πέσαμε αρχικά.
– Το νευρωνικό δεν μπορεί να δώσει σαφή υπολογισμό για τη θέση που θα καταλήξουμε.
– Για πόσα άλματα έχουμε ενέργεια στους συσσωρευτές;
– 2 των 100 ετών φωτός το καθένα, σε μή καμπυλωμένο χωρόχρονο.
– Τότε μάλλον θα το ρισκάρουμε στα 100 έτη φωτός. Καθώς βλέπεις, έχει ρίσκο η επιβίωση, φίλε μου.

Ο Βέρθα με κοίταξε με τρόμο καθώς άπλωνα το χέρι στο πλήκτρο του αυτόνομου συστήματος επαναφοράς, του ισχυρότερου «όπλου» μας για τις δύσκολες καταστάσεις.

– Κι αν κάνουμε λάθος; με ρώτησε κατάχλωμος.
– Αν κάναμε λάθος, ίσως, δεν θα το μάθουμε ποτέ, χαμογέλασα.

Και πίεσα το κουμπί.

Απόσπασμα μνήμης ς’1
Τελευταίο Ταξείδι – Μέρος Β’:
Παγίδα Θανάτου

Επί ξυρού ακμής

Μπροστά μας, αρκετά μακριά, γύρω στα δύο εκατομμύρια χιλιόμετρα, ανιχνεύαμε βαρυτικό πεδίο από ένα αόρατο σκοτεινό ουράνιο σώμα που περιφέρονταν, επίσης, γύρω από το βαρυτικό κέντρο της τρύπας.

Και όμως, κάναμε λάθος.

Το πρώτο που ένιωσα ήταν ο έντονος ρυθμικός κραδασμός. Το δεύτερο ήταν τα ουρλιαχτά τρόμου από το πλήρωμα του πιλοτηρίου. Το τρίτο ήταν η αίσθηση ότι το σκάφος διαλύεται. Όμως είναι γερό σκαρί, άντεξε. Σκαρφάλωσα στην πολυθρόνα του νευρωνικού, με πολλή προσπάθεια.

Συνδέθηκα.
Διαπίστωσα ότι, το άλμα, μάς είχε βυθίσει βαθύτερα στην μαύρη τρύπα και ότι η ταχύτητα του σκάφους διατηρούσε το διάνυσμά της αμετάβλητο, σε περιφορά γύρω από την τρύπα. Έβαλα τον ιοντικό κινητήρα στο 110% της ασφαλούς λειτουργίας και πρόσθεσα κυκλοφορία ψύξης. Κατάφερα να σταθεροποιήσω την κυκλική τροχιά του σκάφους, μετά από μισή ώρα κι αφού είχαμε βυθιστεί, ακόμα λίγο βαθύτερα, κερδίζοντας, όμως, ταχύτητα.

black — Η εικόνα των άστρων έχει μετατραπεί σε γραμμές, λόγω του φαινομένου βαρυτικού φακού, καθώς οι ακτίνες που προέρχονται από τις περιφέρειες των αστρικών δίσκων, εκτρέπονται με διαφορετική απόκλιση, περνώντας πολύ κοντά στο όριο του ορίζοντα γεγονότων, εκεί όπου η έλξη της βαρύτητας είναι εξόχως ισχυρή.

Συνδέθηκα με τις εξωτερικές ολοφασματικές κάμερες. Ο γαλαξίας, πίσω από την μαύρη τρύπα, είχε αλλάξει όψη. Ήταν σαν ένα σύνολο από φωτεινές γραμμές στη θέση των αστεριών του και όλοι οι αστέρες του είχαν μετατραπεί σε πηγές ακτίνων Χ. Μέτρησα το βαρυτικό πεδίο και υπολόγισα την διάμετρο του ορίζοντα γεγονότων. Ήταν πολύ μικρή. Είχε συρρικνωθεί στο ένα τρίτο της διαμέτρου που έβλεπε ο, εκτός μαύρης τρύπας, παρατηρητής. Ήμασταν πολύ βαθιά και μάλλον καταδικασμένοι.

Μπροστά μας, αρκετά μακριά, γύρω στα δύο εκατομμύρια χιλιόμετρα, ανιχνεύαμε βαρυτικό πεδίο, μάλλον από ένα αόρατο, σκοτεινό, ουράνιο σώμα, που περιφέρονταν, επίσης, γύρω από το βαρυτικό κέντρο της τρύπας. Παγιδευμένο κι αυτό από την έλξη της, παραδόξως παρέμενε συμπαγές. Μέτρησα βαρύτητα ξανά. Η έλξη που μας ασκούσε ήταν ήδη έντονη, παρά την απόσταση. Ζήτημα χρόνου να πέσουμε πάνω του.

Ο υπολογισμός έδινε σώμα διαμέτρου, περίπου, 33km, όμως η μάζα του ήταν μιάμιση φορά αυτής του ήλιου του Κέρουα. Η βαρύτητα, που μας ασκούσε από αυτή την απόσταση, ήταν η μισή αυτής στην επιφάνεια του ήλιου. Πλησιάζαμε, δηλαδή, έναν σκοτεινό αστέρα νετρονίων, σε χαμηλή τροχιά, μέσα στην τρύπα.

Δεν φαινόταν πιθανότητα διαφυγής. Παρά ταύτα, έψαχνα λύση πυρετωδώς. Ο Βέρθα είχε σκύψει πάνω μου και περίμενε να εκτελέσει ό,τι του πώ. Το υπόλοιπο πλήρωμα είχε ησυχάσει και παρακολουθούσαν τους χειρισμούς μου στις οθόνες. Του ζήτησα να κάνει έλεγχο καταπόνησης των αρμών του σκάφους. Μετά από λίγο, το νευρωνικό μας ενημέρωσε ότι, κατά 98%, οι κραδασμοί ήταν αρκετά κάτω από τα όρια ελαστικότητας.

Πολύ καλό νέο. Γύρισα ελαφρά το σκάφος κατά 0,32° προς το εσωτερικό της τρύπας. Αν ήμασταν τυχεροί και άντεχε το περίβλημα του σκάφους, θα κάναμε μία υπερβολή με εκκεντρότητα στο 1,1 γύρω από το άστρο νετρονίων και θα φεύγαμε προς τα έξω, με την τρύπα πίσω μας, με κατεύθυνση το ανοιχτό διάστημα, και με στιγμιαία ταχύτητα 1/30 της ταχύτητας του φωτός. Σε 273 χιλιοστά της ώρας, περίπου, θα κερδίζαμε ή θα παύαμε να υπάρχουμε.

Όμως, ακόμα και έτσι, η ταχύτητα, δεν θα ήταν αρκετή για διαφυγή από την τρύπα, οπότε, την στιγμή που θα ήταν κάτι λιγότερο από μέγιστη και το διάνυσμά της θα έβλεπε ίσια την έξοδο στο ανοιχτό διάστημα, θα χρησιμοποιούσα για μία ακόμα φορά το πλήκτρο επιστροφής με τα τελευταία αποθέματα ενέργειας, για άλμα στα τυφλά. Αν πετύχαινε να μας επαναφέρει σε εκείνο το σημείο από όπου κάναμε το άλμα εδώ, στα βαθιά, θα είχαμε «πηδήξει» μακριά από την τρύπα και με την ταχύτητα αυτή να διατηρείται αμετάβλητη, θα ήταν ζήτημα χρόνου να απαγκιστρωθούμε. Μια ζαριά ακόμα, η τελευταία μας.

Εξήγησα στο πλήρωμα αναλυτικά τι σκόπευα να κάνω και τους εξόρκισα να αφήσουν να εξελιχθεί η όλη πορεία, ώστε να γυρίσουμε σε πορεία διαφυγής και να διατηρήσουμε τον ιοντικό κινητήρα σε υψηλή λειτουργία ώστε να συνεχίσουμε να κερδίζουμε κινητική ενέργεια μήπως τελικά καταφέρουμε να βγούμε από κει.

Συμφώνησαν όλοι και γύρισαν να παρακολουθούν την πορεία του σκάφους στις οθόνες και τον σκοτεινό αστέρα να πλησιάζει απειλητικός. Η αγωνία όλων ήταν τόσο έντονη που την βαριά σιωπή την έκοβες με μαχαίρι.

Φυσικά, δεν μοιράστηκα με το πλήρωμα τις σκέψεις μου για άλμα στα τυφλά, γιατί ήξερα ότι θα διαφωνούσαν, από φόβο, και θα χανόμασταν προσπαθώντας να συμφωνήσουμε. Το πήρα όλο πάνω μου.

Παρακολουθούσαμε την τροχιά του διαστημοπλοίου μας, καθώς πλησιάζαμε το υπέρπυκνο σκοτεινό άστρο, επιταχυνόμενοι. Ήμασταν πολύ κοντά, μόλις στα 12 χιλιάδες χιλιόμετρα, και οι αρμοί του σκάφους έτριζαν, όταν άρχισε να διαγράφει την τελική καμπύλη διαφυγής, ανάμεσα στην τρύπα και το άστρο, τρέμοντας ολόκληρο από τις πανίσχυρες παλιρροϊκές δυνάμεις που δημιουργούσε το κοντινό πέρασμα από τον αστέρα νετρονίων και από την επίδραση του ισχυρού μαγνητικού του πεδίου, που ανέβαζε κατακόρυφα, την θερμοκρασία του περιβλήματος.

Περάσαμε, χωρίς πρόβλημα, αρκετά πλησιέστερα στον αστέρα, από ότι το κεντρικό σημείο εξουδετέρωσης της βαρύτητάς του από τη μαύρη τρύπα και αρχίσαμε να στρίβουμε, απομακρυνόμενοι σταδιακά, με την βοήθεια της ισχυρής έλξης του. Ο κραδασμός άρχισε πάλι να αυξάνεται γρήγορα.

Είδαμε στις οθόνες μας να σημαδεύουμε το ανοιχτό διάστημα επιβραδυνόμενοι, με ταχύτητα στο 1/32 της ταχύτητας του φωτός και με τρελό θόρυβο, από ένα σκάφος που ταλαντώνονταν απ’ άκρη σ’ άκρη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τρομοκρατήθηκα, ότι, απάνω που βλέπαμε την έξοδο, θα χάναμε το πλοίο, από υπερβολική καταπόνηση.

Σηκώθηκα βιαστικά, από το κάθισμα πλοήγησης, στηρίχτηκα αβέβαια στην κονσόλα χειροκίνητου ελέγχου και, αιφνιδιαστικά, πάτησα ξανά το κουμπί επιστροφής.

Η κραυγή απόγνωσης του Βέρθα, καθώς τινάχτηκε να με προλάβει, ήταν το τελευταίο πράγμα που αντήχησε στ’ αυτιά μου, πριν υλοποιηθούμε και πάλι, εγώ κι αυτός ένα κουβάρι στο πάτωμα, μέσα σε απόλυτη ησυχία.

Απόσπασμα μνήμης ς’2
Τελευταίο Ταξείδι:
Επί ξυρού ακμής

Save Point

«…Βέρθα, δοκίμασε να μπλοκάρεις το άλμα. Κλείδωσε τις μηχανές άλματος με κωδικό…»

Κοιταχτήκαμε με απορία. Σηκωθήκαμε από το πάτωμα ενώ ο Βέρθα μου ζητούσε συγγνώμη για την απότομη αντίδρασή του. Του απάντησα ότι το περίμενα, αλλά έπρεπε να το κάνω, χωρίς να χάναμε χρόνο σε συζητήσεις. Του ζήτησα συγγνώμη, με την σειρά μου, για την αντιδεοντολογική συμπεριφορά μου. Σφίξαμε τα χέρια και καθίσαμε στις θέσεις πλοήγησης.

– Κύριε Γιόρμα, κάτι δεν πάει καλά.
– Τι πάλι;
– Το στίγμα του ραδιοφάρου μας…
– Τον έκλεισα, για οικονομία, πριν το άλμα!
– Όχι αυτό. Το λαμβάνουμε…
– Τι; Τι τρελό είναι τούτο; Βέρθα, σοβαρολογείς;
– Λαμβάνουμε το δικό μας στίγμα από απόσταση 67,7 λεπτών φωτός και κατευθυνόμαστε προς το μέρος του.
– Δεν το πιστεύω, τι λες καλέ; Κάποιο λάθος κάνει το νευρωνικό.
– Κι όμως… και λέει και κάτι άλλο. Το στίγμα εκπέμπεται από το δικό μας σκάφος αλλά από άλλη θέση. Και δίνει χρόνο 4 μήνες πριν.
– Τι; Καταλαβαίνεις τι λες, Βέρθα;
– Το νευρωνικό τρελάθηκε. Έχει μπερδέψει τους χρόνους.
– Κατ’ αρχήν στρέψε το σκάφος προς την αντίθετη κατεύθυνση και βάλε τους ιοντικούς κινητήρες στο μέγιστο, ώστε να φρενάρουμε. Το ξέρεις ότι πάμε καταπάνω του με ταχύτητα 1/35 του φωτός;

Πέρασαν 3 λεπτά, όσα, το τεράστιο σκάφος μας, χρειάστηκε για να στρέψει την πρώρα του προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στην συνέχεια αυξήσαμε στο 105% τους κινητήρες, ώστε να πετύχουμε μέγιστη επιβράδυνση 3g. Ο υπολογισμός μας, έδειχνε ότι θα χρειαζόμασταν 80 ώρες με επιβράδυνση τριπλάσια από τη βαρύτητα και ότι θα σταματούσαμε 2 δευτερόλεπτα φωτός μακριά από τον ραδιοφάρο-πηγή του δικού μας στίγματος.

Βυθιστήκαμε όλοι στις αναπαυτικές θέσεις μας, ακίνητοι για τις επόμενες 80 ώρες, συνδέσαμε τους σωλήνες τροφής και αφόδευσης με τα κορμιά μας και παρακολουθούσαμε, με ελαφρά ζάλη και λίγη δύσπνοια, τις οθόνες πορείας. Κλειδώσαμε το μικρό εξωτερικό τηλεσκόπιο προς το στίγμα, αλλά δεν βλέπαμε κάτι από αυτή την απόσταση.

– Βέρθα, τι λέει το χρονόμετρο σκάφους;
– Τίποτα που να βγάζει νόημα. Λέει ότι σε σχέση με τον χρόνο Κέρουα θα έπρεπε να έχουν περάσει 4 μήνες από το αρχικό άλμα στην μαύρη τρύπα. Παρ’ όλα αυτά, ο εσωτερικός του χρόνος είναι σχεδόν 9 ώρες μετά το αρχικό άλμα και ο μετρούμενος Γαλαξιακός χρόνος είναι μείον 16 ώρες. Μείον, καταλαβαίνετε;
– Ορίστε;!! Αδύνατον! Κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει…
– Ναι, πράγματι.
– Βέρθα, έχω μια ιδέα. Λίγο παλαβή, βέβαια…
– Πείτε μας.
– Στρέψε την παραβολική κεραία προς το στίγμα και στείλε τους κώδικες σκάφους στον άλλο ραδιοφάρο μαζί με εντολή κλειδώματος της επικοινωνίας σε απόρρητο κανάλι. Αν συμβαίνει αυτό που υποψιάζομαι ο ραδιοφάρος θα εκλάβει το σήμα μας για echo του δικού του. Ότι έρχεται, δηλαδή, από απόρρητη εσωτερική επικοινωνία.

Πέρασαν σχεδόν 2 ώρες πριν πάρουμε απάντηση. Προς μεγάλη μας έκπληξη μας απάντησε ακριβώς όπως θα απαντούσε το δικό μας νευρωνικό. Με τα διαπιστευτήρια του λειτουργικού σε αναμονή εντολών. Το παράδοξο μεγάλωνε.

Ζητήσαμε μια ανάλυση θέσης – χρόνου και την λίστα προγραμματισμένων εργασιών. Σε λιγότερο από δυό ώρες, μας απάντησε ότι κάνει υπολογισμό και παραγωγή ενέργειας για το άλμα Νο.118. Κοιταχτήκαμε ο Βέρθα κι εγώ με νόημα. Ετοίμαζε το άλμα για την μαύρη τρύπα.

– Βέρθα, δοκίμασε να μπλοκάρεις το άλμα. Κλείδωσε τις μηχανές άλματος με κωδικό. Αν ανταποκριθεί και κλειδώσει, στείλε όλο το αρχείο με την περιπέτειά μας στην μαύρη τρύπα καθώς και την θέση της.
– Θα τρελαθούμε τελείως; Είναι δυνατόν να ζούμε κάτι τέτοιο;
– Θεωρητικά το βέλος του χρόνου δείχνει προς το μέλλον επειδή τα φυσικά φαινόμενα είναι μή αντιστρεπτά λόγω εντροπίας. Ωστόσο, αν μπορείς να αντιστρέψεις τη μεταβολή της εντροπίας μπορείς να αντιστρέψεις και το βέλος του χρόνου.
– Ποτέ ως τώρα δεν πετύχαμε αρνητική εντροπία, ή κάνω λάθος;
– Δεν κάνεις λάθος Βέρθα. Ποτέ δεν ρίξαμε βόμβα σε χαλάσματα κι αυτά να γίνουν σπίτι, αλλά, δες, βγήκαμε από κεί κι ενώ όλη η περιπέτειά μας κράτησε 8-9 ώρες, το άλμα προς την τρύπα έγινε 4 μήνες πριν. Και τι μας λέει ο άλλος ραδιοφάρος; Ότι το άλμα δεν έγινε ακόμα. Δηλαδή; Πίσω στο χρόνο; Υλοποιηθήκαμε στο Σύμπαν ενώ ήδη είμαστε εκεί; Άρα, προσθέσαμε την ύλη μας σε μια εκδοχή του Σύμπαντος που μας περιέχει ήδη, κάτι, εκ πρώτης όψεως, αδύνατον!
– Σεβάσμιε Γιόρμα, δεν βγάζω νόημα.

Μείναμε σιωπηλοί για αρκετή ώρα προσπαθώντας να χωνέψουμε, ο καθένας μας με τον τρόπο του, αυτό που βλέπαμε να συμβαίνει. Στο μεταξύ, ήρθε και η απάντηση από το νευρωνικό του πριν-το-άλμα-σκάφους μας. Μπλοκαρίστηκε προσωρινά η γεννήτρια αλμάτων και βρίσκεται σε αναμονή παραλαβής δεδομένων. Ο Βέρθα έκανε τους απαραίτητους χειρισμούς για να προγραμματίσει την αποστολή όλων των καταγραφών που σχετίζονταν με όσα συνέβησαν, από το άλμα Νο.118 και μετά. Μόλις ολοκλήρωσε την διαδικασία προγραμματισμού της αποστολής, στράφηκε προς το μέρος μου.

– Μήπως θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε έναν έλεγχο καταπόνησης του σκάφους;

Ένευσα ναι και 20 λεπτά μετά πήραμε, έναν εκτεταμένο κατάλογο μικροβλαβών και ρωγμών του σκελετού από καταπόνηση, πράγμα το οποίο καθιστούσε επικίνδυνη την συνέχιση της πραγματοποίησης αλμάτων. Υπήρχε κίνδυνος να μην φτάσουμε ποτέ και να διαλυθούμε σε κάποια από τις επόμενες υλοποιήσεις.

Έπρεπε να αποφασίσουμε να στείλουμε όλη την ανάλυση με μικροσκάφος στον Κέρουα και να ζητήσουμε να έρθει μεταγωγικό να μας παραλάβει, εγκαταλείποντας το σκάφος μας ή προγραμματίζοντάς το να γυρίσει μόνο του στον Κέρουα, αν καταφέρει να φτάσει.

– Αποτύχαμε, συμπέρανε με πολύ στενοχωρημένο ύφος ο Βέρθα. Πρέπει να μπούμε σε καταστολή και να περιμένουμε να έρθουν μετά από 5 μήνες να μας παραλάβουν.
– Όχι ακόμα, του απάντησα. Έχουμε μια τελευταία, τρελή πιθανότητα.
– Δηλαδή; με ρώτησε με έκδηλη αγωνία.
– Όταν επιβεβαιωθεί η αποστολή των καταχωρημένων καταγραφών από την μαύρη τρύπα, θα ζητήσουμε από όλο το ενεργό πλήρωμα να συνδεθεί με το νευρωνικό του σκάφους και να στείλει ο καθένας τις αναμνήσεις του στο νευρωνικό της άλλης εκδοχής του σκάφους μας. Έτσι, κάθε ένας από μας εκεί, όταν θα συνδέεται, θα αποσυνδέεται με όλη την ανάμνηση της εμπειρίας της μαύρης τρύπας στο μυαλό του. Οπότε, γνωρίζοντας τι θα πάθουμε, δεν θα κάνουν ποτέ άλμα προς αυτή την κατεύθυνση και θα την παρακάμψουμε.

Το πρόσωπο του Βέρθα έλαμψε. Με γρήγορες κινήσεις ζήτησε την απόλυτη προσοχή από όλο το προσωπικό, που ήταν ήδη συνδεδεμένο με το νευρωνικό στα καθίσματά του, περιμένοντας να τελειώσει η φάση της επιβράδυνσης. Εξήγησε αναλυτικά την ιδέα μου και ζήτησε από όλους να συνδεθούν με τις προσωπικές καταχωρήσεις μνήμης τους και να αφήσουν το νευρωνικό να διαβάσει την περιπέτεια που βίωσαν, από το άλμα στην μαύρη τρύπα μέχρι τώρα. Ζήτησε να γίνει και από τις άλλες δύο βάρδιες που ήταν στους κοιτώνες τους.

Στο μεταξύ, καθώς περνούσαν οι ώρες πλησιάζαμε όλο και περισσότερο στον άλλο ραδιοφάρο, πράγμα που καθιστούσε την αποστολή δεδομένων όλο και πιό γρήγορη. Έτσι, μόλις πήραμε σήμα ότι η αποστολή των καταγραφών του νευρωνικού ολοκληρώθηκε, ξεκίνησε η αποστολή των προσωπικών μας αναμνήσεων. Ήδη το τηλεσκόπιο, έδειχνε όλο και πιό καθαρά το σκάφος μας, όπως το γνωρίζαμε, να πλησιάζει όλο και πιό κοντά. Είχαν περάσει 70 ώρες επιβράδυνσης και απείχαμε, πλέον, μερικά δευτερόλεπτα φωτός, κάνοντας την επικοινωνία μας με τους προηγούμενους εαυτούς μας πολύ γρήγορη. Στέλναμε το δικό μας «χτες», στο χθεσινό δικό μας «αύριο»!

Μόλις σταμάτησε η κίνηση του σκάφους μας, διαπιστώσαμε ότι ήμασταν 2 δευτερόλεπτα φωτός μακριά. Το νευρωνικό του σκάφους μιλούσε με τον προηγούμενο εαυτό του. Μας ενημέρωσε ότι ο «χθεσινός» Βέρθα πήρε τις αναμνήσεις του τωρινού και μετά το σοκ αποφάσισε να μελετήσει πολύ τον χώρο πριν κάνει οποιοδήποτε άλμα. Ξαφνικά η εικόνα του πιλοτηρίου και όλων μας, άρχισε να τρεμοπαίζει και να γίνεται ασαφής.

-Θα τα ξαναπούμε… χτες, ψιθύρισα στον Βέρθα. Το χαμόγελό του, ήταν το τελευταίο που έσβησε.

Το διαστημικό κενό, πτυχώθηκε τέσσερεις φορές πριν μείνει και πάλι άδειο και ακύμαντο…

Απόσπασμα μνήμης ς’3
Τελευταίο Ταξείδι:
Save Point

Saved, just at point

– Σεβάσμιε Γιόρμα, ζητώ συγνώμη αλλά πρέπει να ξυπνήσετε.
– ……
– Είμαστε παγιδευμένοι σε ανεξήγητο ισχυρισμό του νευρωνικού για ενδεχόμενο άλμα εντός βαρυτικού δυναμικού μαύρης τρύπας και με συνεπαγόμενο, επίσης ανεξήγητο, κλείδωμα του νευρωνικού με κωδικό, σε άρνηση άλματος. Χρειαζόμαστε την βοήθειά σας.

Αργά – αργά άρχισα να συνειδητοποιώ τι μου είπε ο Βέρθα και ανατρίχιασα -όχι από το κρύο αυτή τη φορά- καθώς αισθάνθηκα μια αφύσικη ησυχία, να έρχεται από όλο το σκάφος. Πώς στην ευχή συνέβη κάτι τέτοιο;

Γύρισα προς τον Βέρθα που με παρακολουθούσε, με ένα ίχνος ελπίδας να φωτίζει, αμυδρά, το στεναχωρημένο του ύφος.

– Αγαπητέ Βέρθα, πάρε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβω πώς βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση, και γιατί κλειδώθηκε η γεννήτρια αλμάτων.
– Κάναμε 67 αλλεπάλληλα άλματα των 150 ετών φωτός και φτάσαμε στα 10.047 έτη φωτός από τον Κέρουα, με κατεύθυνση την δεύτερη σπείρα του γαλαξία. Μετά, όπως είχαμε σχεδιάσει, στείλαμε μικροσκάφος, στο Συμβούλιο, με την θέση μας και περιμέναμε σε καταστολή, για 3 μήνες, μέχρι να έρθει το μεταγωγικό με την δεξαμενή, γεμάτη με νανοσκόνη δευτεριούχου λιθίου (⁶Li²H ή ⁶LiD). Στην συνέχεια, το μεταγωγικό, πήρε την άδεια δεξαμενή κι έφυγε, ενώ εμείς, προσαρτήσαμε την γεμάτη, αλλάξαμε βάρδια στο εν τρίτο του ενεργού προσωπικού και συνεχίσαμε τα άλματα, για άλλα 7.500 έτη φωτός.
– Και δεν παρατηρήσατε τίποτε παράξενο;
– Όχι. Για την ακρίβεια, προετοιμάζοντας το τελευταίο άλμα, εντοπίσαμε μια απόκλιση θέσης, σε σχέση με τον υπολογισμό, περίπου 2 χιλιοστών της ώρας φωτός.
– Μήπως κάποια μεγάλη μάζα μας βγάζει, ελαφρά, εκτός θέσης;
– Μου φαίνεται φυσιολογική απόκλιση, αν υπολογίσουμε ότι μπορεί να οφείλεται σε σωρευμένα σφάλματα, από τα 117 άλματα με υπολογισμό, που έχουν προηγηθεί.
– Εποπτεία του διαστημικού χώρου, έχουμε; Βλέπουμε κάπου μαύρη τρύπα;
– Η εποπτεία είναι ατελής, δεδομένου ότι το όχημα εργαστήριο είναι ανενεργό και το ερευνητικό προσωπικό σε καταστολή.
– Πώς είναι δυνατόν το νευρωνικό του σκάφους να αρνείται το άλμα, λόγω μαύρης τρύπας; Από πού άντλησε την πληροφορία;
– Δεν γνωρίζουμε. Λέει ότι είναι 138 έτη φωτός μακριά σε γωνία 35° προς την κατεύθυνση του άλματος που σχεδιάζουμε, έχει μέγεθος γαλαξιακού πυρήνα και δεν εντοπίζεται με τα μέσα οπτικής ανίχνευσης του σκάφους, επειδή έχει απορροφήσει όλη την ύλη που την περιέβαλλε. Και ταξιδεύει, μονήρης, σκοτεινή και ανενεργή, προς τον Γαλαξία μας. Και όλη αυτή η πληροφορία, βρίσκεται, ανεξήγητα αποθηκευμένη, στις μνήμες του νευρωνικού.
– Εν πάση περιπτώσει, ας δούμε τις λεπτομέρειες των οργάνων όπως μας τις παρέχει το νευρωνικό του σκάφους. Και να μελετήσουμε πώς στην ευχή έχει δεχθεί μια τέτοια πληροφορία κι από πού.
– Και γιατί είναι κλειδωμένο το σύστημα αλμάτων με κωδικό; Από ποιόν; Και πώς;

– Σε ποιά φάση βρισκόμαστε; ρώτησα τον χειριστή του κινητήρα αλμάτων.

Αμέσως ενημερώθηκα ότι οι συσσωρευτές ήταν γεμάτοι και έτοιμοι για άλμα, η γεννήτρια αλμάτων, σε άριστη κατάσταση, φορτισμένη και το νευρωνικό είχε υπολογίσει όλες τις παραμέτρους του άλματος.

Όταν όμως προχώρησα στην εντολή προετοιμασίας του σκάφους για αποϋλοποίηση και άλμα, εντόπισα φραγμό. Προσπάθεια να παρακάμψω τον φραγμό σκόνταφτε σε αίτημα για κωδικό. Ζήτησα αιτιολόγηση. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη, σύμφωνα με την ενημέρωση του Βέρθα:

Μαύρη τρύπα, μεγέθους 1.000.000 ηλιακών μαζών, 35° προς την κατεύθυνση του άλματος. Ζήτησα την πηγή της πληροφορίας. Η απάντηση ήταν εντελώς σοκαριστική: «Γιόρμα Ρύσσα». Εγώ, δηλαδή!

Αδύνατον. Εγώ κοιμόμουν στην θερμοκοιτίδα και ο χώρος που διασχίζουμε είναι αχαρτογράφητος. Πώς και πότε, μπορεί να ενημέρωσα το νευρωνικό για κάτι που δεν γνώριζα; σκέφτηκα.
«Έχετε διαθέσιμες αποθηκευμένες προσωπικές μνήμες» με ενημέρωσε το νευρωνικό. «Σύνδεσέ με».

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αποδεσμεύθηκα από το νευρωνικό. Σηκώθηκα από το κάθισμα, κοιτάζοντας γύρω μου εμβρόντητος.

– Βέρθα, συνέβη κάτι πρωτοφανές και απίστευτο, μουρμούρισα σε τόνο αβέβαιο.
– Είστε κατάχλωμος, είπε ο Βέρθα ανήσυχος. Τι συνέβη;
– Πριν σας πώ τι να κάνετε, θα πρέπει να σας προετοιμάσω για το σοκ που θα υποστείτε.
– Ήταν τόσο τρομερό αυτό που συνέβη, ώστε να χάσετε το χρώμα σας;
– Ναι, μοναδικό και απίστευτο. Έχουμε ήδη πάει στην μαύρη τρύπα, έχουμε ήδη παγιδευτεί εκεί μέσα, έχουμε καταφέρει να επιστρέψουμε από κει με τεράστιο κίνδυνο, αλλά, το σκάφος, βγήκε σε πολύ κακή κατάσταση ώστε να ματαιωθεί η αποστολή. Και το πιό τρελό; Όλα αυτά, δεν έγιναν ακόμα. Εκτός εάν, το νευρωνικό, υποχρεωθεί να κάνει το σχεδιαζόμενο άλμα. Όλα έχουν ήδη συμβεί, στο άμεσο μέλλον μας!

Κάθισα ξανά, σκεπτικός. Με κοίταζε όλο το πλήρωμα με ύφος απορημένο. Αδυνατούσαν να καταλάβουν τι έλεγα και θεώρησαν ότι κάπως τρελάθηκα. Τους είπα ότι αποδέσμευσα αποθηκευμένες προσωπικές μνήμες όλων και να δοκιμάσουν ένας-ένας, σε κάθισμα με σύνδεση, να έρθουν σε επαφή με το νευρωνικό του σκάφους και να το ρωτήσουν, αν έχουν καταχωρημένες προσωπικές μνήμες. Και μετά, να ανοίξουν το μυαλό τους για να τις δεχτεί.

Έτσι κι έγινε. Όλο το πλήρωμα, χειριστές, μηχανικοί, συντηρητές, ιατρικό προσωπικό και οι τρείς βάρδιες, κάθισαν σταδιακά στα καθίσματα και δέχθηκαν τις προσωπικές τους μνήμες, όπως είχαν καταχωρηθεί από το νευρωνικό.

Ο Βέρθα δίπλα μου ψιθύρισε ταραγμένος: «Γνωρίζω τον κωδικό κλειδώματος, εγώ τον είχα βάλει, ή μήπως θα τον έχω βάλει; Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Δεν έχουμε γραμματικό λόγο που να περιγράφει αυτό που θα μας συνέβη!«.

Γύρισα προς το μέρος του και είπα σιγανά: «Εννοείται ότι θα υπολογίσουμε ξανά το άλμα, προς άλλη κατεύθυνση όμως, παρακάμπτοντας την μαύρη τρύπα. Συμφωνείς;». «Συμφωνώ!», απάντησε.

Δύο δευτερόλεπτα μετά την απάντηση του Βέρθα, η γιγαντο-οθόνη του πιλοτηρίου, αναβόσβησε σε κόκκινο πλαίσιο, γράφοντας το πιό παράξενο μήνυμα της ζωής μας:

«Ανιχνεύθηκαν τέσσερις ταλαντώσεις του χωρόχρονου.
Πηγή βαρυτικών κυμάτων: 2sec φωτός μακριά, προς την κατεύθυνση του άλματος.
Ενέργεια βαρυτικών κυμάτων: 2,43×10⁸Kg x c²
Οπτική επιβεβαίωση γεγονότος: Καμμία.
Αιτία: Άγνωστη»

Κοιτούσαμε όλοι το μήνυμα σε απόλυτη σιωπή.

Καταλάβαμε. Μόλις διεγράφη το μέλλον των αναμνήσεών μας.

Το νευρωνικό του σκάφους ζητούσε κωδικό για να επιτελέσει το άλμα. Ο Βέρθα συνδέθηκε. Το μήνυμα στην οθόνη, άλλαξε:

«Επανασχεδιασμός άλματος»

Όλα τα στόματα ξεφύσηξαν με ανακούφιση.

Απόσπασμα μνήμης ς’4
Τελευταίο Ταξείδι:
Saved, just at point

Time Loop

Αντί το σκάφος μας, να αναδυθεί από την τρύπα τέσσερις μήνες μετά την είσοδο σε αυτήν, αναδύθηκε 16 ώρες πριν κάνουμε το άλμα.

Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα συνεδριάσεων ήταν βαριά.

Πριν ξυπνήσουμε την επόμενη βάρδια και πριν προετοιμάσουμε την βάρδια που θα αποχωρούσε στις κρυογονικές θερμοκοιτίδες, αποφασίσαμε ότι θα πρέπει να προηγηθεί μια εκτεταμένη συνεδρίαση σκέψης, όλων των ενεργών μελών του πληρώματος, μήπως και καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε τι συνέβη στην μαύρη τρύπα και αναδύθηκε το σκάφος μας στο παρελθόν.

Αντί δηλαδή, το σκάφος μας, να αναδυθεί από την τρύπα τουλάχιστον τέσσερις μήνες μετά την είσοδο σε αυτήν, όπως θα έπρεπε, αν υπολογίζαμε την επιβράδυνση του βέλους του χρόνου σε σχέση με τον υπόλοιπο γαλαξία, αναδύθηκε 16 ώρες πριν κάνουμε το άλμα προς την μαύρη τρύπα, αρκετές για να μπλοκάρει την πραγματοποίησή του. Αυτό σήμαινε ότι μέσα στο Σύμπαν σχηματίστηκε, ένα ακόμα σκάφος για όσο χρόνο παρέμεινε μέσα στον χωρόχρονο. Δηλαδή, δημιουργήθηκε επιπλέον ύλη! Και μάλιστα οργανωμένη σε σκάφος, κατά παράβαση του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής!

84 άνθρωποι, όλοι συνδεδεμένοι στο νευρωνικό, προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε το γεγονός. Όμως μας έλειπαν δεδομένα για να μπορέσουμε να κάνουμε υποθέσεις. Όλα όσα είχαν καταχωρηθεί στις μνήμες του σκάφους που αναδύθηκε, οι πιθανοί μελλοντικοί εαυτοί μας, φρόντισαν και τα πέρασαν στο νευρωνικό του δικού μας σκάφους. Και μετά εξαφανίστηκαν, επιστρέφοντας στον χωρόχρονο, με την μορφή βαρυτικών κυμάτων, όλη την ενέργεια που είχε δαπανηθεί -άγνωστο πώς- για τον σχηματισμό τους.

Είχε περάσει αρκετή ώρα διασύνδεσης όλων μας με το νευρωνικό χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά, άρχισε να διαδίδεται στο δίκτυο η ιδέα να στείλουμε στην μαύρη τρύπα έναν ανιχνευτή Β23877 βαρυτικού πεδίου με αυτόνομο νευρωνικό και με αρκετή ενέργεια στις μπαταρίες του για 3 ή 4 άλματα των 100 ετών φωτός, τροφοδοτώντας τον με όλο το σχέδιο πορείας που είχε ακολουθήσει και η χαμένη εκδοχή του σκάφους μας. Συμφωνήσαμε να μελετήσουμε τις λεπτομέρειες ενός τέτοιου ταξιδιού και των μετρήσεων που θα πρέπει να γίνουν και τροφοδοτήσαμε το νευρωνικό του σκάφους με το σχέδιο ώστε να ξεκινήσει ο προγραμματισμός του ανιχνευτή. Θα ρισκάραμε έναν ανιχνευτή και θα περιμέναμε την επιστροφή του για 25 μέρες, τόσο μπορούσαμε, χωρίς να παραβιάσουμε το διαθέσιμο ενεργειακό μας περιθώριο. Κι έτσι τελείωσε η συνεδρίαση μέχρι να έχουμε νεώτερες μετρήσεις.

Είχαν περάσει 22 εκατοστά της ώρας και βρισκόμασταν στα μισά της προετοιμασίας του ανιχνευτή, όταν η κεντρική οθόνη του πιλοτηρίου έγραψε το μήνυμα:

«Ανιχνευτής βαρυτικού πεδίου Β23877 εντοπίζεται σε απόσταση 16 ωρών φωτός.»

Όσοι βρισκόμασταν στο πιλοτήριο, κοιταχτήκαμε παραξενεμένοι. Αφού δεν είχαμε στείλει τον ανιχνευτή ακόμα… και για να λάβουμε το σήμα του τώρα, θα πεί ότι αναδύθηκε από την τρύπα 16 ώρες νωρίτερα. Πριν καν, δηλαδή, εξαφανιστεί η αναδυθείσα εκδοχή του σκάφους μας. Πριν καν με ξυπνήσουν από την κρυογονική νάρκη.

Αλλεπάλληλοι, χρονικοί βρόγχοι. Αδιανόητο… Έμεινα να κοιτώ το μήνυμα με το στόμα ανοιχτό!

Το μυαλό μου λειτούργησε γρήγορα. Με έξαψη στη φωνή, ζήτησα από όλους να μην διανοηθεί κανείς να σκεφτεί να μην στείλουμε τον ανιχνευτή. Πρέπει να κλείσει και ο δεύτερος χρονικός βρόγχος, σωστά.

Ζήτησα επίσης, να ολοκληρωθεί κανονικά ο προγραμματισμός του ανιχνευτή και να σταλεί χωρίς καμία παρέκκλιση από τον σχεδιασμό που είχαμε αποφασίσει, για να μην διαταραχθεί η χρονική κυκλικότητα. Και μόλις ο ανιχνευτής κάνει το άλμα προς την μαύρη τρύπα, να ετοιμάσουμε ένα ιονόπτερο να πάει με άλμα 16 ώρες φωτός μακριά, να παραλάβει τον ανιχνευτή που (θα;) επέστρεψε.

Δεν θα διακινδυνεύαμε να τον προγραμματίσουμε να έρθει αυτός σε μάς. Θυμηθήκαμε την πληροφορία σε τι χάλι αναδύθηκε το σκάφος από την μαύρη τρύπα. Όχι, δεν ρισκάραμε να διαλυθεί προσπαθώντας να κάνει ένα ακόμα άλμα. Τα δεδομένα που θα είχε μετρήσει, θα μας ήταν πολύτιμα.

Απόσπασμα μνήμης ς’5
Τελευταίο Ταξείδι:
Time Loop

«Τέλος Εποχής»

«Ο ανιχνευτής, όταν αναδύθηκε από την μαύρη τρύπα, έτρεχε, σε σχέση με το σκάφος μας, με 1/32 της ταχύτητας του φωτός».

Χάσαμε άλλες 5 μέρες προσπαθώντας να «συλλάβουμε» τον βαρυτικό ανιχνευτή και να τον φέρουμε στο σκάφος για μελέτη. Χρειάστηκε να στείλουμε αυτόματο όχημα συλλογής στην προέκταση της τροχιάς του ανιχνευτή.

Ο ανιχνευτής, όταν αναδύθηκε από την μαύρη τρύπα, έτρεχε, σε σχέση με το σκάφος μας, με 1/32 της ταχύτητας του φωτός. Ακολουθούσε μια τροχιά που, στο κοντινότερο σημείο της, θα περνούσε σε απόσταση 7,5 ωρών φωτός από εμάς.

Το αυτόματο όχημα δεν θα μπορούσε να περιμένει κανενός είδους τηλεχειρισμό ή διόρθωση από μας κατά την διάρκεια του εγχειρήματος. Σε κάθε προσπάθεια επικοινωνίας μαζί του έπρεπε να περιμένουμε 7,5 + 7,5 ώρες τουλάχιστον, για να μάθουμε την απάντηση.

Έτσι, εστάλη πλήρως αυτόνομο όχημα με ανεξάρτητη τεχνητή νοημοσύνη, ώστε να κάνει όλους τους απαραίτητους χειρισμούς με δικές της αποφάσεις.

Το όχημα συλλογής έκανε άλμα για να βρεθεί σε τροχιά συνάντησης. Κατόπιν, επιταχύνθηκε για 2 μέρες, με επιτάχυνση 6-πλάσια της επιτάχυνσης βαρύτητας στην επιφάνεια του πλανήτη Κέρουα κι έφθασε να τρέχει με την ίδια ταχύτητα με τον ανιχνευτή.

Αφού τον προσέγγισε αργά-αργά, τον «συνέλαβε» και μετά χρειάστηκε άλλες δύο μέρες για να κάνει αναστροφή και να επιβραδυνθεί.

Όταν σταμάτησε να κινείται σε σχέση με εμάς, έκανε άλμα προς το σκάφος μας και την θυρίδα εισόδου. Η όλη διαδικασία άλματος – επιτάχυνσης – σύλληψης – επιβράδυνσης – άλματος επιστροφής, διήρκεσε 5 μέρες.

Ο ανιχνευτής παρέδωσε τα δεδομένα που είχε αποθηκεύσει ακολουθώντας μέσα στην τρύπα την ίδια περίπου τροχιά που θα ακολουθούσαμε κι εμείς αν θα είχαμε κάνει το άλμα.

Στην συνέχεια, μέσω μικροσκοπίας ατομικής κλίμακας, πέρασε από εξονυχιστικό έλεγχο καταπόνησης και μεταβολών της μοριακής, ατομικής και κρυσταλλικής δομής όλων των στοιχείων του.

Τα δεδομένα εισήλθαν στο νευρωνικό του σκάφους, αναλύθηκαν και την 6η μέρα, επιτέλους, ήμασταν έτοιμοι για μια μεγάλη συνεδρίαση μέσω νευρωνικής διεπαφής, όλων των ενεργών μελών του πληρώματος.

Ήταν μια συνεδρίαση που τα -νοητικά- πρακτικά της εστάλησαν στο Κεντρικό Συμβούλιο με ένα από τα τελευταία «ταχυδρομικά» μικροσκάφη και θα έμεναν στην ιστορία του Κέρουα ως η αρχή της Νέας Εποχής.

Απόσπασμα μνήμης ς’6
Τελευταίο Ταξείδι:
Τέλος Εποχής

Καμπύλος Χρόνος

– Τι σημαίνει όμως ταλάντωση του χώρου και πώς αυτή συνεισφέρει στην αλλαγή χρονικού σημείου αναφοράς για την γεννήτρια άλματος; – γράφει ο Αστροβάμων

Η συνεδρίαση διήρκεσε πολλές ώρες, οι ιδέες ήταν πολλές και οι περισσότερες ευφάνταστες. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω αυτές που απετέλεσαν τα συμπεράσματα της συνεδρίασης, αν και η μετάφραση – περιγραφή νοητικών αρχείων είναι ιδιαίτερα δύσκολη, πόσο μάλλον από την γλώσσα του Κέρουα σε γλώσσα της Γης.

Επίσης, δεν θα σας δώσω λεπτομέρειες γιατί δεν πρέπει να επηρεάσω το, ήδη γνωστό σε μένα, μέλλον σας και τον εξελικτικό δρόμο της δικής σας ανθρώπινης φυλής.

Θα διαπιστώσετε ότι τα νευρωνικά πρακτικά προτάσεων-σκέψεων, δεν έχουν ταυτότητα. Οι προτάσεις είναι κοινό κτήμα. Είναι ιδέες που διαχέονται στο σύνολο των συνεργατικών μονάδων-εγκεφάλων του νευρωνικού δικτύου.

Ας κάνουμε λοιπόν μια προσπάθεια.

– Είναι λογικό; Να γυρίζει πίσω στο χρόνο; Τι συμβαίνει σε εκείνο το σημείο τροχιάς μέσα στην τρύπα, ώστε να απορυθμίζει την χρονική σχέση με το υπόλοιπο Σύμπαν;

– Είναι γνωστή η θεωρία που οι λύσεις της περιγράφουν ότι, πλησιάζοντας την τρύπα, συναντάμε μια ταχεία μεταβολή των χωροχρονικών παραμέτρων από σημείο σε σημείο, τόσο ταχύτερη, όσο περισσότερο προσεγγίζουμε προς το κέντρο της. Φυσικά, όλα αυτά γίνονται εύκολα μετρήσιμα όταν έχουμε περάσει αρκετά κάτω από τον «Ορίζοντα Γεγονότων για τον μακρινό Παρατηρητή».

– Σύμφωνοι, αλλά εδώ έχουμε συγκεκριμένο και μετρήσιμο φαινόμενο επιστροφής σε παλαιότερο χωροχρονικό σημείο.

– Δείτε, όσο πλησιάζουμε το κέντρο της, η βαρύτητα ξεπερνά κάθε μέτρηση που έχουμε κάνει ως τώρα και το διάνυσμα της βαρύτητας είναι τέτοιο, που ο χωρόχρονος διασπάται και γεννά διαρκώς σωμάτια που ξαναενώνονται. Εκεί, δηλαδή, είναι που καταγράφουμε έναν κραδασμό που διαχέεται στο σκάφος και μάλιστα έναν κραδασμό που δεν είναι ταλάντωση της ύλης του αλλά ταλάντωση του χώρου που μέσα βρίσκεται η ύλη του σκάφους. Γι αυτό, άλλωστε, δεν διαλύθηκε, γιατί η ύλη του σκάφους έμενε ακίνητη ενώ ταλαντώνονταν ο χώρος.

– Τι σημαίνει όμως ταλάντωση του χώρου και πώς αυτή συνεισφέρει στην αλλαγή χρονικού σημείου αναφοράς για την γεννήτρια άλματος;

– Ο χώρος και ο χρόνος είναι ενιαία δομή που γεννιέται από το διάνυσμα της Βαρύτητας, δηλαδή από την παρουσία ύλης. Η ύλη όμως είναι προϊόν του άχωρου-άχρονου συνεχούς που διασπάστηκε κατά την διαταραχή που γέννησε το γνωστό Σύμπαν και όσα άλλα Σύμπαντα, ενδεχομένως γέννησε, τα οποία δεν γνωρίζουμε. Άρα η ταλάντωση χώρου είναι και ταλάντωση χρόνου.

– Όταν μια διαταραχή διαδίδεται στο χωρόχρονο νοείται σαν μια ταλάντωση, μια διαδοχή από συμπιέσεις και εκτάσεις της διάστασης μήκους κατά την διεύθυνση διάδοσης της διαταραχής. Κατά αναλογία και η μονάδα χρόνου προς την ίδια κατεύθυνση δέχεται διαδοχικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις.

– Δηλαδή, όσο περισσότερο καμπυλώνεται ο χώρος καμπυλώνεται και ο χρόνος ως γραμμή εξέλιξης των γεγονότων. Και αν, βυθιζόμενοι προς το κέντρο της τρύπας, ξεπεράσουμε ένα όριο, τότε η καμπύλωση του χρόνου γίνεται κλειστή γραμμή και η χρονική εξέλιξη διαγράφει κύκλο από το παρελθόν στο μέλλον και πάλι πίσω.

– Έτσι μιλάμε για κλειστή χρονική γεωδαισία. Από το σημείο εκείνο και βαθύτερα, κάθε γεγονός εξελίσσεται «ταυτόχωρα» με πολλούς τρόπους που, όμως, χρονικά ξανασυγκλίνουν και η διαδικασία διατηρείται ολόκληρη απαράλλαχτη. Φυσικά, δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

– Συνηγορούν οι απειρίες λύσεων που προκύπτουν από τις ίδιες αρχικές συνθήκες, όταν -βυθιζόμενοι στη μαύρη τρύπα- ξεπερνάμε ένα όριο βάθους που το λέμε «ορίζοντα θραύσης της συνέχειας του χωρόχρονου». Από κει και πέρα, το μαθηματικό μοντέλο της εν λόγω θεωρίας, οδηγεί σε απειρία χρονικών λύσεων με τις ίδιες αρχικές συνθήκες που όμως όλες εξελίσσονται και προς τις δύο κατευθύνσεις, παρελθόν και μέλλον, επιστρέφοντας η μία στην άλλη.

– Δηλαδή όταν είμαστε κοντά στο όριο θραύσης του χωρόχρονου έχουμε διακύμανση της χρονικής αναφοράς της γεννήτριας αλμάτων. Οπότε, ανάλογα με τη θέση, παράγεται συγκεκριμένο άλμα σε χώρο και χρόνο.

– Έχουμε και άλλα δεδομένα που υποστηρίζουν αυτή την πρόταση. Η μάζα του βαρυτικού ανιχνευτή επέστρεψε μικρότερη από την υπολογιζόμενη κατά 198,35 γραμμάρια περίπου, χωρίς να του λείπει τίποτα και χωρίς να χάσει καμία λειτουργία του.

– Ήταν τόσο περίεργο αυτό που προχωρήσαμε σε παρατήρηση των δομών του με Μικροσκοπία Ατομικού Πεδίου. Διαπιστώθηκε ότι από την δομή κάθε μεταλλικού κομματιού, κάθε ηλεκτρονικού κρυστάλλου, κάθε εξαρτήματος, απουσίαζαν ολάκερα συσσωματώματα εκατοντάδων ή χιλιάδων ατόμων ή μορίων. Όλο το σκάφος έμοιαζε σαν ένα σφουγγάρι γεμάτο μεγάλα κενά. Αυτά τα κενά, ενώ έκαναν το υλικό του σκάφους πιο εύθραυστο, δεν επηρέαζαν σοβαρά τις λειτουργίες του. Απλώς εισήγαγαν λίγο περισσότερο θόρυβο στα σήματα μεταξύ των συστατικών μερών του. Δείτε τα αποτελέσματα.

– Άρα, για να συμβεί αυτό, υπήρξε έντονη ταλάντωση του χωροχρονικού συνεχούς σε πολύ μικρές αποστάσεις, στα όρια θραύσης της ελαστικότητάς του. Δηλαδή, κάθε μόριο και κάθε άτομο του σκάφους βρισκόταν σε ανεπαίσθητα διαφορετικό χωρόχρονο. Οπότε, όταν έγινε το άλμα, κάποια μόρια και άτομα, «πήδηξαν» σε άλλο χωροχρονικό σημείο. Κι έτσι, χάθηκαν από την δομή της ύλης του σκάφους κάνοντάς το να μοιάζει με σφουγγάρι, κοιτώντας το μεγεθυμένο σε κλίμακα των 20 δισεκατομμυριοστών του μέτρου και κάτω.

– Γι αυτό, λοιπόν, το φασματοσκόπιο εντόπιζε πίσω από τον αναδυθέντα ανιχνευτή μια πολύ αραιή ουρά ατόμων διαφόρων στοιχείων. Ήταν άτομα, από το υλικό του ανιχνευτή, που έκαναν άλμα με απόκλιση απειροελάχιστου χρόνου, άρα και χώρου.

– Άρα, για τους ίδιους λόγους δεν διαλύθηκε και το σκάφος μας όταν αναδύθηκε με άλμα, παρά τις ρωγμές και τα κενά στην δομή του. Απλά είχε κι αυτό χάσει άτομα μέσα από την δομή του χωρίς να καταρρεύσει η ίδια η δομή και χωρίς να σταματήσουν οι λειτουργίες του.

– Ας ξαναδούμε τα μαθηματικά των προβλέψεων αυτής της θεωρίας.

Εδώ, θα σταματήσω την περιγραφή. Αυτά θα τα ανακαλύψετε στο μέλλον. Θα πώ μόνο ότι οι λύσεις της θεωρίας σταθεροποιούνταν όταν θεωρούσαμε το Σύμπαν χωρικά τετραδιάστατο. Και κάθε τρισδιάστατο Σύμπαν, όπως το δικό μας, μια προβολή του.