«Κυκλώνω με τη φαντασία το κεντρικό πρόσωπο. Νεανικό με την ωριμότητα να το κρατά αγέλαστο. Γυναικεία φιγούρα στηριγμένη στο δεκανίκι της επιβίωσης…»
– γράφει η Ρένια Παπαματθαίου

Αποδημητικά πουλιά  οι σκέψεις, ασύντακτα ακολουθούν την κατεύθυνση  της καρδιάς και ξενιτεύονται. Μια ώρα άδεια, μια αϋπνία, μια φωτογραφία μαυρόασπρη με πρόσωπα δίχρωμα από του καιρού το πέρασμα. Προς τι τόση περιπλάνηση δεν κατάλαβα, αλλά του χρόνου τα τερτίπια που τα λένε χάριν συντομίας, ανάμνηση, παραμένουν ατίθασα και αχαλιναγώγητα. Πότε πότε φουντώνουν τα εξανθήματα της μνήμης. Το άλμπουμ με τις φωτογραφίες ανοιχτό…

Κυκλώνω με τη φαντασία το κεντρικό πρόσωπο. Νεανικό με την ωριμότητα να το κρατά αγέλαστο. Γυναικεία φιγούρα στηριγμένη στο δεκανίκι της επιβίωσης. Και πίσω ακριβώς το κτίριο με τα μεγάλα παράθυρα και την κεντρική πόρτα κλειδωμένη, μη και δραπετεύσουν τα νιάτα.

Εκείνη επιφορτισμένη να μας συντηρήσει την πίστη για τη γλώσσα, σ’έναν τόπο που πάσχιζε για να ορθοποδήσει. Προσπάθησε να μεταλαμπαδέψει τα πιστεύω της, γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και να γράψει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου της ζωής μας, πέρα από το ρήμα «εγώ», ενικός αριθμός, τον  πρώτο πληθυντικό, «εμείς», «αγάπη» όνομα ουσιαστικό γένους θηλυκού, και να τα υπογραμμίσει. Έδωσε μορφή στα ασχημάτιστα αισθήματά μας και έσπειρε ευαισθησία στα χωράφια της παιδικής καρδιάς μας.

Κι έτσι που πέρασαν τα χρόνια κι έτσι που ήρθαν τα πράγματα φτάνοντας στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, νιώθω μια επιθυμία να την βρω και να γράψει σε τούτες τις σελίδες αν βρήκε το νόημα της περιήγησής της αν υπάρχουν ελαφρυντικά στη ζωή;