«Εγώ αστέρι διαβατάρικο στην απεραντοσύνη του κόσμου,
υπάρχω σ’ αυτόν το κύκλο με τον δικό μου τρόπο…»
– γράφει η Αιμιλία Πανταζή

 

Πικρή αλήθεια,
ο χρόνος φεύγει γρήγορα.
Βλέπω το μέλλον να είναι λιγότερο από το παρελθόν.
Ένας κύκλος η ζωή,
ολοστρόγγυλος και λαμπερός σαν την πανσέληνο τον Αύγουστο.
Το όνειρο, το ανεκπλήρωτο, η προσδοκία
κομήτες που περιστρέφονται γύρω του.
Εγώ αστέρι διαβατάρικο στην απεραντοσύνη του κόσμου,
υπάρχω σ’ αυτόν το κύκλο με τον δικό μου τρόπο.
Αρεστή ή μη αρεστή,
συμπαθής ή μη συμπαθής,
υπάρχω, αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα,
ψάχνω τι είναι αυτό που ανανεώνει την έμπνευση,
ψάχνω το σημάδι που δείχνει ότι υπήρξε νόημα της παρουσίας μου στο κύκλο.