«Δεν μπορούσα άλλο να είμαι στάσιμη. Να τυραννιέμαι στη σκέψη του σωστού ή λάθους. Και ούτε πίσω να κάνω αλλά ούτε και μπροστά… »
– γράφει η Μαρία Ιατρίδη

Άνοιξα την πόρτα. Την απαγορευμένη πόρτα. Γιατί, θα ρώταγε κάποιος, είναι απαγορευμένη; Γιατί οτιδήποτε έντονο αντιτίθεται στο φλατ αυτού του κόσμου. Και αν διάβαινα αυτό το κατώφλι, θα έκανα βουτιά σε ό,τι πιο έντονο μπορεί να δημιουργήσει μυαλό και καρδιά μαζί…

Σίγουρα ήταν ένα μεγάλο βήμα να την ξεκλειδώσω. Τώρα όμως έπρεπε να πάρω την τελική και πιο μεγάλη από όλες απόφαση. Να μπω ή να βγω. Δεν μπορούσα άλλο να είμαι στάσιμη. Να τυραννιέμαι στη σκέψη του σωστού ή λάθους. Και ούτε πίσω να κάνω αλλά ούτε και μπροστά. Ένιωθα σαν δύο μεγάλες ελκτικές δυνάμεις να με τραβάνε. Η δύναμη της λογικής από τη μία να προσπαθεί να με ρουφήξει προς τα πίσω και η δύναμη του συναισθήματος από την άλλη να με κλειδώσει στην αγκαλιά του! Τι να διαλέξω;

Θα αναρωτιόταν κανείς γιατί να μην κάνω κάποιον συνδυασμό. Μα γιατί πολύ απλά αν είναι να επιλέξεις το συναίσθημα, αξίζει να το ζήσεις εξολοκλήρου! Να βάψεις όλο σου το είναι με αυτό. Να μη σε αναγνωρίζουν. Να λάμπεις τόσο που να τυφλώνεις κάθε κακό της ζωής και έτσι να μην μπορεί να σε βρει και να σε πειράξει. Και πίστεψέ με, τη λάμψη σου θα την αναγνωρίσει ο άνθρωπος που θα τη θαυμάζει και θα την αντέχει…

Αποφάσισες, νομίζω. Ναι, θα διαβείς αυτήν την πόρτα! Θα εξερευνήσεις το μέρος που κρύβει. Αυτό το μαγικό μέρος… Τι κι αν πονέσεις; Θα έχεις ζήσει. Κι αυτό σου αρκεί. Έκανες δειλά δειλά τα πρώτα σου βήματα. Σαν το μωρό που μαθαίνει να περπατάει. Για πρώτη φορά. Όλα νιώθεις σαν να τα κάνεις για πρώτη φορά. Πόσο αναζωογονητικό!

Και μη φοβάσαι να χαμογελάσεις λίγο παραπάνω. Παραπάνω θα σε πάει! Σε ουρανούς που ποτέ δε φανταζόσουν ότι υπάρχουν. Ναι, μπορεί να πέσεις. Αλλά θα έχεις πριν την ευκαιρία να γεμίσεις τα μάτια σου με τέτοιες εικόνες που όμοιές τους δε θα βρεις πουθενά αλλού. Ποιος δεν έχει την περιέργεια να τις δει;