«Ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα που βάζει στο κάδρο την επιλογή της αυτοχειρίας..»
– γράφει η Σέβη Σαλαγιάννη

Ο Γκυ Ντε Μωπασάν θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερος διηγηματογράφους της Γαλλίας. Με ονόματα στον προσωπικό του κύκλο, όπως ο Φλωμπέρ και ο Εμίλ Ζολά κατάφερε να κληρονομήσει μια βαθιά αγάπη για τη λογοτεχνία, την οποία υπηρέτησε αφήνοντας πίσω μια σπουδαία γραφή.

«Οι αυτόχειρες» είναι ένα βιβλίο 100+ σελίδων που απαρτίζεται από μικρά διηγήματα γύρω από το θέμα της αυτοκτονίας. Το θέμα δεν επιλέγεται τυχαία, καθώς η αυτοχειρία ως πράξη τον απασχολούσε, ενώ περίπου έναν χρόνο πριν πεθάνει είχε επιχειρήσει ο ίδιος να βάλει τέλος στη ζωή του.

Διαβάζοντας κανείς τα διηγήματα του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος γνωρίζει εξ αρχής ότι ο ήρωας της ιστορίας είτε έχει οδηγηθεί στην αυτοκτονία είτε θα οδηγηθεί από ένα τραγικό για τον ίδιο συμβάν που θα του αλλάξει τη ζωή.

«Οι αυτόχειρες », αν και λόγω θέματος και τίτλου προϊδεάζουν την αναγνώστη για μια «σκοτεινή» ανάγνωση, εντούτοις δεν είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Αυτό που σίγουρα είναι ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα που βάζει στο κάδρο την επιλογή της αυτοχειρίας, ώστε να επέλθει η κάθαρση του ήρωα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το πρώτο διήγημα του βιβλίου, η Πλανεύτρια, η οποία πραγματεύεται το θέμα της ευθανασίας όχι μόνο ως επιλογή του πρωταγωνιστή, αλλά ως πράξη την οποία στηρίζουν και κατανοούν οι υπόλοιποι συστήνοντας ένα σχετικό όμιλο (!).

Στα οχτώ διηγήματα οι ήρωες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν να κάνουν με μια απαράλλαχτη καθημερινότητα, μια συμβατική ζωή σχεδόν χωρίς καμία πλοκή. Χαρακτηριστικά, ένα απόσπασμα αναφέρει:

«Δεν μπορώ καν να βρίσκομαι με ανθρώπους που παλιά συναναστρεφόμουν με χαρά, τόσο πολύ τους ξέρω πια, ξέρω τι θα μου πουν και τι θα τους απαντήσω, ξέρω τις αμετακίνητες απόψεις τους, τα επιχειρήματά τους. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιάζει με στρογγυλό ιπποδρόμιο όπου ένα αλογάκι είναι καταδικασμένο να τρέχει αιωνίως γύρω γύρω. Όσο και αν προσπαθήσουμε, όσο και αν λοξοδρομήσουμε, όσο και αν δυστροπήσουμε, ολόγυρά μας, δίπλα μας, θα είναι πάντα αυτός ο κυκλικός φράχτης, χωρίς απρόβλεπτες εσοχές ή εξοχές και χωρίς καμία έξοδο προς το άγνωστο. Πρέπει να πηγαίνεις γύρω γύρω ξανά και ξανά, με τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες χαρές, τα ίδια αστεία, τις ίδιες συνθήκες, τις ίδιες αντιλήψεις, τις ίδιες απογοητεύσεις».

Με ένα δύσκολο θέμα, το οποίο όμως γίνεται ξεκάθαρο ότι έχει μελετήσει αρκετά ο συγγραφέας, το βιβλίο Οι αυτόχειρες ξεγυμνώνει όχι μόνο τους ήρωες του, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο ως υπόσταση, ως ύπαρξη. Ο Μωπασάν καταφέρνει με χειρουργικό τρόπο να διεισδύσει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχολογίας και να καταδείξει τις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και εντάσσεται στη σειρά Ex Libris, για την οποία κάνει ένα επιτυχημένο «ποδαρικό». Αναμένουμε τη συνέχεια.