«Την είχε κιόλας χαϊδέψει με τα ιδιόμορφα μάτια του…»
– γράφει ο Θανάσης Κριτσινιώτης

Δυο νεαροί μέσα στη βιβλιοθήκη της Σορβόνης. Μια νεαρή κοπέλα,  ευθυτενής ακόμα και τώρα, που κάθεται με ζωηρά γαλάζια μάτια, προσηλωμένα στο βιβλίο. Δυο θέσεις πιο αριστερά, ένας άλλος νεαρός με περίεργα μάτια που φαίνεται ότι δε βλέπουν στην ίδια κατεύθυνση, μάλλον άσχημοθα τον έλεγες, με μια φήμη ξεχωριστού μυαλού ήδη, ανάμεσα στους φοιτητές. Οι φίλοι του τον θεωρούσαν τον πιο διαβασμένο, το πιο ιδιαίτερο μυαλό ανάμεσά τους. Ήταν ο Σαρτρ και η γαλανομάτα κοπέλα, η Μπωβουάρ.

Την είχε κιόλας χαϊδέψει με τα ιδιόμορφα μάτια του. Κάποια στιγμή σηκώνεται και εναποθέτει δίπλα της ενα σκίτσο.  Έχει τίτλο: « Ο Λάιμπνιτς και οι μονάδες του». Παριστάνει έναν ηλικιωμένο κύριο να κάνει μπάνιο, έχοντας γύρω του πανέμορφες νύμφες. Ήταν ένα σαφές υπονοούμενο, έστω και χωρίς λόγια. Τα εικονίδια της εποχής.

Η Μπωβουάρ, κόρη καλής οικογενείας και περήφανη γυναίκα, απομάκρυνε το σκίτσο με το χέρι της. Ο Σαρτρ κάθισε στη θέση του. Όμως, το ίδιο βράδυ,  συναντήθηκαν για πρώτη φορά.