Θα ήθελα να με πάρεις απ’ το χέρι
και να με σκορπίσεις σαν τη χρυσόσκονη στον άνεμο.
– γράφει η Μαρία Βούλγαρη

 

Μου μίλησες για ελαττώματα.

Κάτι κίτρινες ρυτίδες που γεννιούνται σαν σταλακτίτες
μέσα από μεταμεσονύκτιους ονειροδείκτες,
αγκαλιά με το αντίθετο της κατανόησης.

Θα ήθελα να με πάρεις απ’ το χέρι
και να με σκορπίσεις σαν τη χρυσόσκονη στον άνεμο.

Θα ήθελα για μια λέξη μόνο

να κάνεις την έλξη

σκέπαστρο αποδημητικών πουλιών.

Θαρρώ πως το ελάττωμα,
η πιο κρυμμένη σκιά της ατέλειας

γεννιέται όπως η λάβα
κάτω από το ανύποπτο:

σιωπηλά κι ατάραχα
με ό,τι δε δένεται στο χρόνο…