Εδώ, φίλε μου, θα συναντήσεις πλάσματα αλλόκοτα, ανθρωπόμορφα βέβαια, μα κάποιες ιδιότητές τους δεν ανήκουν στους «δικούς μας». Για παράδειγμα, άκουσον-άκουσον, δεν γκρινιάζουν. γράφει η Ευαγγελία Μαρία Αγγελούση

Είναι μέρες τώρα που η ζωή μ’ έχει σύρει απ’ τα μαλλιά σ’ έναν άλλο κόσμο , παράλληλο με αυτόν που ζούσα.

Εδώ, φίλε μου, θα συναντήσεις πλάσματα αλλόκοτα, ανθρωπόμορφα βέβαια, μα κάποιες ιδιότητές τους δεν ανήκουν στους «δικούς μας». Για παράδειγμα, άκουσον-άκουσον, δεν γκρινιάζουν. Ακόμα κι όταν χρειάζεται να περιμένουν για ώρες έξω από μια πόρτα που ανοιγοκλείνει συνεχώς δίνοντας μαντάτα για τη ζωή άλλων , αλλά για τη δική τους ή των παιδιών τους παραμένει βουβή δοκιμάζοντας την υπομονή τους.
Άλλο παράξενο χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν κατσουφιάζουν. Ακόμα κι όταν οι κύριοι με τ’ άσπρα τους δίνουν φιρμάνι για μάχη άνιση μ’ έναν εχθρό που δε θα βλέπουν , αλλά θα πρέπει να κονταροχτυπιούνται μαζί του λεπτό προς λεπτό, ποιος ξέρει για πόσο καιρό.

Άλλο παράδοξο που πρόσεξα. Δεν ντρέπονται για την εικόνα τη δική τους και των παιδιών τους. Ακόμα κι όταν αυτή την έχει ποδοπατήσει αδυσώπητα μια τεράστια ουλή, μια λεία, μα θαμπή επιφάνεια στο κεφάλι τους σαν αποψιλωμένο δάσος ή μια τεράστια γάζα που χιονίζει το μετωπάκι των μωρών τους. Άσε που λένε κάθε πρωί γλυκές καλημέρες στα μικρά τους σα να τεντώνονται μέσα σ’ ανθόκηπους ευωδιαστούς κι ας ξυπνούν με τη » μυρωδιά «της αποστείρωσης που έχει πια νοτίσει την μπλε μασκούλα τους.

Να θυμηθώ και την κίνησή τους μέσα στο χώρο, χώρο στεγανό και αφυδατωμένο από ζωή κι όμως αυτοί τον σεργιανούν σα να ‘ναι ο παράδεισος των αναστημένων. Και το βλέμμα τους; Σπινθήρας τόσος δα μικρός , μα που διαφεντεύει ολάκερη φωτιά. Πάνε κι έρχονται σπινθήρες που φωτίζουν σκοτεινούς διαδρόμους και γκρίζα δωμάτια. Κι απλώνουν μες στο σκοτάδι σου μια τέτοια φωτοχυσία που λες και σ’ άγγιξε ο ηλιάτορας ο ίδιος.

Αααα…και μην ξεχάσω να σου πω και κάτι ακόμα που χαράχτηκε στην πλάκα του μυαλού μου. Σ’ αυτή τη μικροκοινωνία οι βετεράνοι των μαχών βολτάρουν έξω από θαλάμους νεοσύλλεκτων και τους γυρίζουν το ταμπελάκι στην πόρτα τους στο » μην ενοχλείτε» μέχρι να συνηθίσουν σ’ αυτό το είδος της επιστράτευσης τα νέα «παλικάρια». Πού το είδατε ξανά αυτό σε τέτοιου είδους ιεραρχία;

Μα στο κεφαλόσκαλο της μνήμης μου θρονιάστηκε ένα ενσταντανέ που ο σουρεαλισμός του μ’ έφερε εγγύτερα -οξύμωρο, το ξέρω- στην άβυσσο της πραγματικότητας. Είδα με τα μάτια της καρδιάς έναν ομφάλιο λώρο να τεντώνεται, όπως το λάστιχο που παίζαμε μικρά , μεταξύ μιας μανούλας και του μωρού της. Ήθελε να το ‘χει δεμένο πάνω της όσο το οδηγούσαν μέσα σ’ ένα γυάλινο κουτί ,όπως αξίζει σε πολύτιμο πετράδι, για να δώσει -της είπαν- την πρώτη μάχη του για τη ζωή. Ακούς, φίλε μου; Με το » καλώς ήρθατε» άρχισαν τα καψόνια. Και περνούσαν πάνω από το λώρο τους αλαφιασμένοι γονείς και φουριόζοι μαντατοφόροι και σκόνταφταν, μα αυτός δεν κοβόταν. Άντεχε. Πονούσε η δόλια η μάνα μα έστιβε τον πόνο της στο πάτωμα για να ‘ναι καθαρή η αγκαλιά της από δάκρυ όταν της δώσουν πίσω το σπλάχνο της. Και της το έδωσαν. Κι είδα το λώρο να τυλίγεται μονάχος του, αποφασισμένος ν’ απλωθεί ξανά αν το απαιτήσει η ανάγκη.

Πώς γίνεται ο πόνος δύναμη κι η δύναμη ζωή; Είν’ η ψυχή ο μετασχηματιστής τους. Από ψυχή σφύζει αυτός ο κόσμος ο αλλόκοτος που καρφώνεται -σύνθημα εμπρηστικό- στον τοίχο του αγώνα μας.

Δεν ξέρω τελικά αν όλοι αυτοί είναι ανθρωπομορφισμένοι θεοί ή θεόπνευστοι θνητοί. Θέλω μόνο να μη σβηστούν ποτέ απ’ το σκληρό δίσκο της σκέψης μου. Είναι αυτοί που μας διδάσκουν ότι παλεύοντας κανείς για τη ζωή δε δικαιούται να καταρρεύσει!