«Σε όλη του τη ζωή έτρεχε ξοπίσω από κάτι που δεν ήθελε να ονομάσει…»
– γράφει η Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα.

Στο χέρι του κρατούσε ακόμη το κινητό του. Είχε σβήσει από μπαταρία. 
Δε θυμόταν τι ώρα τον πήρε ο ύπνος.

Όλο το βράδυ ονειρευόταν μια νύχτα που δε ξημέρωνε. Προσπαθούσε να τρέξει, μήπως και με αυτόν τον τρόπο κατάφερναν τα δυο του πόδια να τον φτάσουν ως το ξημέρωμα. Μάταια.

Σε όλη του τη ζωή έτρεχε ξοπίσω από κάτι που δεν ήθελε να ονομάσει. Δεν ήταν ότι δε μπορούσε. Όμως, αλήθεια, τι θα γινόταν αν ήθελε να μπορεί;

Ένα ήξερε πραγματικά. Πως αν ποτέ συστηνόταν στον εαυτό του κανονικά, θα έτρεχε οπωσδήποτε μακριά του. Τόσο πειθαρχημένος κι έντιμος ἠταν απέναντι στις αρχές του.
Ανάθεμα στη σύμπτωση που τον γέννησε! Ευλογημένη η ώρα που ήρθε στον κόσμο!

Σηκώθηκε και για ώρα κοιτούσε αφηρημένα το αποτύπωμα του ιδρωμένου του κορμιού στο σεντόνι. Φαίνεται πως κούρνιαζε όλη τη νύχτα σα βρέφος.

Θέλησε να δει τι καιρό έχει έξω. Έκανε να τραβήξει την κουρτίνα, μα σταμάτησε. Μέσα του έβρεχε. Ήθελε να μείνει σύμφωνος με αυτόν τον καιρό. Μέσα του έβρεχε ανάκατα μερικούς ανήλικους κεραυνούς, λίγο κόκκινο χιόνι κι έναν αδάμαστο ουρανό.

Όλη την ώρα που παρατηρούσε το μικρό βρέφος που φιλοξένησε το στρώμα του, αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να βρει τον τρόπο. Πώς θα μπορούσε να παρέλθει ερχόμενος; Πώς θα μπορούσε αδιαφορώντας να αγαπήσει; Πώς θα γινόταν να μπορούσε, περιμένοντας, να κινείται και ενώ ακίνητος να ανυπομονεί; Πώς θα μπορούσε, πεθαίνοντας, να ζἠσει;

Η βροχή από χιόνι, κεραυνούς και ουρανό είχε τελέψει. Το βάζο με τα ηλιοτρόπια, θαρρείς κι είχε ολόκληρο γυρίσει προς τη μεριά του. Περίεργο, μα θα ορκιζόταν πως είχαν μαραθεί πριν μέρες. Θυμήθηκε τα μάτια. Εκείνα που συγγένευε.
Καμία απορία δεν έστεκε ορθή, πια.