Μέσα στο βούρκο άξαφνα έπεσε
από τα σύννεφα ψηλά στα ουράνια
και λέρωσαν τα χρυσαφένια της μαλλιά

Τα μάτια της γεμάτα χώματα
σπάνια μαργαριτάρια του βυθού
εντελβάις και δροσοσταλίδες

Φοβάται πως τα δυο της τα φτερά
όποιον την αγκαλιάζει θα εμποδίζουν
σκέφτεται με μαχαίρι να τα κόψει

Νεράιδα!

Μην κλαις για λίγο κι άκου
μην τα πετάξεις τα φτερά
το μεγαλύτερο θαύμα της πλάσης

Τίναξε από πάνω σου τη σκόνη
πέταξε λεύθερη ξανά κι αν θέλεις
πάρε με μαζί σου