Όταν αντάλλαξες την ποίηση
με ένα πινάκιο φακής,

δεν θυμάμαι – πέρασαν χρόνοι –

Ποια πείνα όριζε συνειρμούς,
ποια κόπωση οδηγούσε βήματα;
Όλα τα μολύβια ήταν σαθρά
έλιωναν ακίδες σε κιτρινισμένα φύλλα.

Όμως θυμάμαι ένα τετράδιο

σου είχα χαρίσει
Το διάλεξα γιατί υφή είχε απαλή
και χρώμα ελεφαντόδοντου –
Δεν ήθελα να γράφεις σε λευκό χαρτί
οι λέξεις σου χάριζαν λάμψη.

Μα αντάλλαξες την ποίηση
με ένα κελί της φυλακής

δεν θυμάμαι – πέρασαν χρόνοι –

Ποια σκιά νύχτα σε ακολουθεί,
ποιο αηδόνι τα όνειρα γλυκαίνει;
Όλα τα γράμματα τρεμοσβήνουν
θολώνει η όραση μόλις διαβάζω.

Ωστόσο θυμάμαι μια μελωδία

σου είχα χαρίσει
Οι νότες ηχούσαν αρμονικά
και πότιζαν της μούσας τους ανθούς –
Δεν ήθελα να νιώθεις μοναξιά
οι μέρες σου ούρλιαζαν σε ερημικά τοπία.

Ύστερα αντάλλαξες την ποίηση
με ένα ξεφύλλισμα κυπαρισσιού

δεν θυμάμαι – πέρασαν χρόνοι –

Ποια είναι η αλήθεια της ζωής,
ποιο είναι το ψέμα του θανάτου;
Όλα της παραπλάνησης θεωρήματα
όλα της λογικής ακολουθίες.

Δεν θυμάμαι,
αντάλλαξες την ποίηση
– πέρασαν χρόνοι –