…σ’αρώματα που έπεσαν σαν ίζημα βαρύ
στον πάτο της σωμάτινης κλεψύδρας…
-γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου

Πόσος ο χρόνος που χωρά σ’ένα κορμί
σ’αμέτρητες στιγμές κομματιασμένος
σε πιο κι απ’αναρίθμητες χρωματιστές ψηφίδες
σε πεινασμένες εισπνοές
σε εκπνοές αναγκασμένες να συμβούν
σ’αρώματα που έπεσαν σαν ίζημα βαρύ
στον πάτο της σωμάτινης κλεψύδρας
σε ήχους που βυθίστηκαν βουβοί
μες στ’ασυμπίεστο υγρό της λήθης
σ’ανέμους π’ανακάτεψαν αχτένιστα μαλλιά
σε σκέψεις που παγίδεψαν σα δίχτυα
ματιές και σωθικά
σε σύννεφα με παντελόνια
και φουστανάκια κλαρωτά
σ’επίμονα σπαράγματα σκηνών αστραφτερά
σε λόγια ατιθάσευτα
ουδέποτε που ξέφτισαν
και μήτε ξεχαστήκαν
σ’αγγίγματα αντίδωρα
σ’ονείρατα που κίνησαν να φύγουν
σε χίλιους κι έναν στεναγμούς
σε τόσα
κι άλλα τόσα