Τα ανθισμένα βράδια
σπρώχνεις με το γινάτι σου
το έδαφος κάτω από τα πόδια.
Δίνεις ένα σάλτο
κι εκτοξεύεσαι
στην οροφή της σκέψης σου.
Αυτή το έδαφός σου τώρα.
Στριμώχνεις δυο φύλλα μανόλιας στην τσέπη
-έτσι, για να οσφραίνεσαι το εφήμερο-
και βολτάρεις στους ουρανούς
πλάνης κι ανέστιος.

Έτσι ανάποδα
με όλη τη γη στους ώμους σου
γνέφεις στον κόσμο
πως το φρεσκοψημένο ψωμί της
το γεύεσαι ψίχουλο το ψίχουλο
κάθε που λυγίζουνε τα γόνατα
απ’ το αδιάκοπο σεργιάνι.

Θωρείς τη ζωή απ’ τις ραφές της.
Αγγίζεις
πού τελειώνουν τα κομμάτια της.
Μα πάντα τη φοράς ολόκληρη.
Είναι πιο όμορφο το ύφασμά της
αν δε λείψει κανένα ρετάλι της…