«Η σιγουριά μου πως μετά θα καθαρίσω κάθε ίχνος από αυτά που άφησε πάνω μου ίσως να είναι ο λόγος της αυξημένης ανεκτικότητάς μου…»
– γράφει ο Lupus Graecus

«Το αποτύπωμα μιας γάτας»

[..]

Κάτω από τα πόδια μου διαπιστώνω πως υπάρχει μία γάτα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Αιφνιδιάζομαι. «Πώς βρέθηκε μία γάτα εδώ;», αναρωτιέμαι. Το μαύρο χρώμα της με τρομάζει. Τρίβεται όμως πάνω μου κι έτσι αμέσως χαλαρώνω. Συνήθως, όταν τα αιλουροειδή αυτά με ακουμπούσαν, τα κλωτσούσα. Όπως βέβαια και τα σκυλιά. Όχι πως τα πονούσα, όμως με αυτόν τον τρόπο τα απομάκρυνα. Δεν είναι ότι είχα κάτι συγκεκριμένο μαζί τους απλά ήμουν και είμαι αλλεργικός με τα τριχωτά αυτά τετράποδα. Υπήρχαν βέβαια και φορές που επέτρεπα σε κάποια από αυτά να έρθουνε κοντά μου, όχι όμως πολλές. Έπρεπε να ήταν καθαρό, όμορφο και φυσικά να είχα όρεξη. Τότε ξεχνούσα την αλλεργία και το άγγιζα. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τα ζώα, αντίθετως μάλιστα. Απλά δεν θέλω πολλές επαφές μαζί τους.

Σήμερα, πάντως, νομίζω πως είναι μία περίπτωση καλή, η γάτα φαίνεται καθαρή και όμορφη, όσο για την όρεξη νομίζω πως περισσεύει. Οι γάτες μου φαινόντουσαν πάντα μυστήρια πλάσματα. Τόσο η ανεξαρτησία τους όσο και η ικανότητά τους να βλέπουν στο σκοτάδι ήταν από τα πράγματα που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Βέβαια όχι τόσο που να ασχολούμαι επισταμένα μαζί τους όμως το κέντριζαν και μ᾽ έκαναν να αισθάνομαι αρκετές φορές για αυτά μία κάποια συμπάθεια. Όχι μεγάλη, ούτε όμως και μικρή. Όχι μία συμπάθεια δηλαδή που να με κάνει να φέρομαι υπερβολικά καλά, ούτε όμως και μία συμπάθεια που να με κάνει να φέρομαι αδιάφορα στην περίπτωση που ένα ζώο είχε ανάγκη. Μία συμπάθεια μέτρια. Όση δηλαδή είναι η συμπάθεια με λίγα λόγια. Ποτέ, ούτως ή άλλως, η συμπάθεια δεν προκαλεί κάτι μεγάλο. Είναι η φύση της αυτή. Αν δημιουργούσε κάτι το τόσο έντονο, θα χρησιμοποιούσαμε άλλη λέξη. Έτσι δεν λέμε, άλλωστε, για κάποιον ή κάποια που δεν θέλουμε να πούμε παχιές κουβέντες; «Τον συμπαθώ», ή «Είναι συμπαθητική», ή είναι σκέτο «Συμπαθής ».

Πραγματικά, προτιμώ να με λένε αντιπαθητικό παρά συμπαθητικό. Το «αντί» μπροστά έχει μία κάποια ένταση που δίνει στην λέξη αξία. Αρνητική μεν, όμως δίνει. Σε αντίθεση με το «συν» που στην συγκεκριμένη λέξη δεν μου προσδίδει προσωπικά καμία. Έχω γνωρίσει πολλούς συμπαθητικούς που ξέχασα τ᾽ όνομά τους με το «καλημέρα», ενώ αντίθετα θυμάμαι πολλών αντιπαθητικών τα ονόματα ακόμα και μετά από χρόνια.

Βέβαια, αυτό για πολλούς δεν λέει κάτι. Λέει όμως για εμένα. Κι αυτό έχει σημασία. Πάντα δίνω την σημασία που θέλω εγώ. Επηρεάζομαι, δεν λεω, όμως πάντα καταλήγω σ᾽ αυτό που πιστεύω. Στο τέλος, δηλαδή, πάντα αδιαφορώ για την γνώμη των άλλων. Δηλαδή όχι πάντα, όμως τις περισσότερες φορές ναι. Εξαρτάται, φυσικά, από το ποιος είναι ο άλλος, όπως επίσης και από το ποιος είμαι εγώ τη συγκεκριμένη στιγμή. Βέβαια, ποτέ μα ποτέ, δεν αλλάζω το πιστεύω μου, αν δεν υπάρχουν ήδη μέσα μου κάποιες αμφιβολίες. Κάποιες αμφιβολίες σοβαρές που η δύναμη της διαφορετικής άποψης των άλλων μπορεί να τις μεγενθύνει ακόμα περισσότερο.

Ξέφυγα πάλι. Ναι, η γάτα λοιπόν. Πώς βρέθηκε στα πόδια μου μία γάτα; Και πώς γίνεται να την αφήνω εκεί όση ώρα σου μιλώ; Ίσως να φταίει που είναι καθαρή ή, ακόμα σωστότερα, που φαίνεται καθαρή ή ίσως να φταίει πως είναι όμορφη ή μάλλον που φαίνεται όμορφη. Ίσως να φταίει πάλι η όρεξή μου και μόνο. Δεν ξέρω. Δε με νοιάζει κιόλας η αλήθεια είναι. Νιώθω μια κάποια συντροφιά που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα ή τελωσπάντων καλύτερα. Οπότε δε με ενοχλεί. Ούτως ή άλλως ακουμπά το λερωμένο παντελόνι μου. Δεν ακουμπά το δέρμα μου. Μετά θα πάει για πλύσιμο. Οι τρίχες της θα φύγουν μαζί και τα όποια μικρόβια έχει πάνω της, αν έχει. Ο καθαρισμός των σημείων που ήρθαν μαζί της σε επαφή είναι βέβαιος.

Ίσως αυτός, τελικά, να είναι ο λόγος που ακόμα την αφήνω. Η σιγουριά μου πως μετά θα καθαρίσω κάθε ίχνος από αυτά που άφησε πάνω μου ίσως να είναι ο λόγος της αυξημένης ανεκτικότητάς μου.  Η γνώση πως μπορώ να κάνω κάτι, ώστε να εξαφανίσω κάθε αποτύπωμα της επαφής μας, είναι που με κάνει να προσπερνώ τις όποιες ανησυχίες και τους όποιους ενδοιασμούς μου. Όταν ξέρεις πως μπορείς να εξαφανίσεις σίγουρα κάτι που υπήρξε πραγματικά, γίνεται ευκολότερη η όποια παραχώρηση ή η όποια συμμετοχή σε κάτι το απαγορευτικό. Και είναι λογικό. Οι συνέπειες, δηλαδή, οι τρίχες και τα πιθανά μικρόβια είναι που κρατούν τους ίδιους μακριά από κάθε τι παράτολμο. Καλώς ή κακώς δεν ξέρω. Δεν είμαι σε κατάσταση αυτή την στιγμή που να μπορώ να το κρίνω. Μέχρι εκεί μπορώ τώρα. Ίσως αργότερα καταφέρω να προχωρήσω και βαθύτερα. Τώρα σίγουρα όχι. Ναι, τώρα μου είναι αδύνατο. Λυπάμαι…

Ο τίτλος του αποσπάσματος αφορά στο ίδιο το απόσπασμα και δεν αφορά στον γενικό τίτλο του υπό έκδοση βιβλίου του συγγραφέα που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ι.Σιδέρη.