Οι γραμμές είναι καλώδια
Που διακόπτουν το γαλάζιο στο βλέμμα
Είναι τρένα
Που δεν περνάνε και τόσο συχνά πια
Είναι χαρακιές στα πρόσωπα που άφησες πίσω
Είναι το σημάδι από το μαξιλάρι στο μάγουλο
Όταν ξαπλώνεις στην εφηβική σου κλίνη
Είναι κλωστή στο χέρι της μάνας
Που όλο και κάτι ράβει
Είναι οι δρόμοι που φάρδυναν
Για να καλύψουν την απόσταση
Είναι ευθείες στα πρωινά των επειγόντων
Μικρά μολύβια, ξυσμένα από πάντα
Περίγραμμα πόρτας
Σκιά παραθύρου
…
Ήταν πολλές οι γραμμές μας τελικά
Ώσπου αφομοιώθηκαν
Από αόριστες καμπύλες