Τη δίψα άσβεστη την κράτησαν οι μνήμες
που είχαν ρίξει άγκυρα στο κεφάλι μου
καταδικάζοντάς με σε ομηρία ακούσια μέχρι να φανείς.
Μετά από καιρό είσαι εδώ.
Παραμένει αντανάκλαση του παραδείσου η ματιά σου.
Συστήνονται ξανά οι αισθήσεις,
ανταμώνουν τα χέρια,
σμίγουν τα βλέμματα,
καίγονται τα χείλη,
ζαλίζονται οι ανάσες,
βυθίζονται στη δίνη της ηδονής.
Μέσα σε φλεγόμενο καμίνι καίγονται οι μνήμες.
Οι λέξεις σιωπούν. Και τι να πουν;
Μιλάνε τα κορμιά…
Μέχρι το τέλος.
Μέχρι την έσχατη ανάσα.
Μέχρι την αθανασία…