Μας ρήμαξαν τα κόκκαλα, Κυρά μου.
Μας έθρυψαν τα οστά.
Και χαμερπείς με τ’ αποτσίγαρα των άλλων ξε-
μπαφιάζουμε.
Στα ψίχουλα που τους γλιστρούν την πείνα μας γελάμε.
Όχι πως είχαμε στερέψει από χαρά.
Όχι πως είχαμε ξεμείνει από ψωμί.
Αλλ’ αφελείς, πειστήκαμε πως οξειδώνει ο σιδερίτης τις φρονήσεις.
Πειστήκαμε πως το ψωμί εισαγωγής χορταίνει πιο γλυκά
κι ανοίγει ορίζοντες.
Αποσοβεί περίγελος να γίνεις και θύμα περιφρόνησης.
Άσε που ήταν κι οι χορηγίες, βλέπεις, δελεαστικές –πως ν’
αρνηθείς στο freddo και στο croissant ν’ αυτο-
Προσδιοριστείς;
Το πλαίσιο διευρύνθηκε για τους προσπίπτοντες, διόλου
για τους στα δύσκολα υπομένοντες.
Καταμεσήμερο, άλλωστε, η νέα απορρύθμιση
Παρελαύνει ρυθμικώς και δια πομπών επιτηρείται.
Δε ψιθυρίζεται στ’ αυτί η δήωση, μη και τυχόν ξυπνήσει
μνήμη επικατάρατη.
Μη και φουντώσει αντίδραση που όψιμα εισήλθαμε στης
μουμιοποίησης την τέχνη
Κι ασθμαίνοντας το χρόνο κυνηγάμε της απόσχισης.

Άνθρωποι, δήθεν.
Στη χώρα του ηλίου, δήθεν.
Κι ούτ’ ένα χέρι ανθρωπιάς σάλεψε να μας νοιαστεί.
Κι ούτ’ ένας ήλιος μας τύφλωσε τα μάτια∙ για κάτι τέλος
Πάντων να χουμε κι εμείς να παινευτούμε∙ για κάποιο
τόλμημα, για μια απερισκεψία.
Στο κάτοπτρο της πλάτης μας αντανακλά η Πασχαλιά και
Χάνεται στα οπίσω –βάθους μετόπισθεν στριμώχνεται το
Έαρ το παλαίφατο.
Και στέκουμε αχαμνοί και χάσκοντες υπό λαμπτήρων:
φεγγισμένοι μ’ αφώτιστοι∙
κλωσόπουλα προς πάχυνση∙
αυγά μιας ελεγχόμενης εκκόλαψης.

Αποστεωμένοι, πλαδαροί κι άβουλοι συνάμα.