Κατεβαίνοντας τη σκάλα για να βγω στον ακάλυπτο, παρατήρησα δυο παλιούς λεκέδες, που ανάθεμά με , αν είχα ξαναδεί -κι όμως ήταν εκεί, προφανώς όλον τον καιρό. Προσπάθησα να τους ξύσω με τα παπούτσια μου, αλλά δε τα κατάφερα, μιας και η παλαιότητά τους , τους έκανε επίμονους πολύ.

Δε με ένοιαζε για τους λεκέδες, σάμπως ήμουν κανένας νοικοκύρης;Όμως, όπως όλα τα πράγματα που γερνάνε, έτσι κι οι λεκέδες, πρέπει οπωσδήποτε να ξεθωριάζουν παραδινόμενοι στο χρόνο. Αυτό σκεφτόμουν κι έπρεπε να το επιβεβαιώσω, λες και είχα μόλις ανακαλύψει έναν καινούριο νόμο, Νευτώνιο τύπου. Ω, μα τι ηλίθιος! Ανέβηκα και πάλι τη σκάλα, που οδηγούσε κατεβαίνοντας στον ακάλυπτο, αυτή τη φορά τρέχοντας. Σκοπός μου ήταν να γυρίσω στο διαμέρισμα , να μπω στο μπάνιο και ν’αρπάξω ένα σφουγγαράκι , το οποίο κρατούσα για την απολύμανση και αφού το γυρίσω προς την τραχειά του πλευρά να το ποτίσω με μπόλικο χλώριο.Μετά, θα έπαιρνα το ύφος του νικητή και θα έτρεχα πίσω στους παλιολεκέδες να τους εξαφανίσω σε δευτερόλεπτα. Μπαίνοντας την άκουσα να μιλά στο τηλέφωνο : «Έχω δυο λεπτά πριν γυρίσει ο μαλάκας..»

Παράξενο,αλλά εκείνη τη στιγμή,αυτό που αναρωτήθηκα ήταν, αν θα μπορούσα να ‘μαι όντως τόσο γρήγορος. Θα μπορούσα,δηλαδή, να κατέβω όλα τα σκαλιά από τον 2ο, να βγω στον ακάλυπτο, να μαζέψω το βρακί που ‘πεσε (ναι, αν ρωτάς, το δικό της βρακί , φίλε) και έπειτα να γυρίσω άνετος εγώ, αλλά σε φυσική κατάσταση τύπου Μπολτ ας πούμε, σε 2 λεπτά; ΄Οτι είχα αρχίσει να το φαντάζομαι,κάτι σαν ονείρωξη φτιαχνόταν,έτσι όρθιος που χα μείνει, όρθιος μαλάκας που λένε, όταν την άκουσα να λέει :«Το βρήκες μωρό μου;»