Δεν κατάλαβε πώς πέρασε η ώρα. Είχε ήδη αργοπορήσει στη δουλειά. Οδηγούσε νευρικά συντονισμένη στο κόκκινο των φαναριών που την καθυστερούσαν. Στο προτελευταίο φανάρι της διαδρομής της, σταματημένη και υπ’ ατμόν, βλέπει στο απέναντι πεζοδρόμιο μια γερόντισσα με μπαστουνάκι , σκυμμένη πάνω από μια σακούλα με ψώνια που προφανώς της είχε σκιστεί απ’ το βάρος .
Το γάλα κατρακύλησε στο δρόμο κι η γιαγιά φάνηκε έτοιμη να το ακολουθήσει. Άναψε πράσινο , η οδηγός ξεκίνησε και λίγα μόλις μέτρα μετά τη διασταύρωση πάρκαρε πρόχειρα το αμάξι, βγήκε κι έτρεξε να τη βοηθήσει ξεχνώντας πως η αργοπορία της θα προκαλούσε τα πικρόχολα σχόλια του εργοδότη της. Η γιαγιά είχε διανύσει μια μικρή απόσταση προς τη μέση του δρόμου, που ευτυχώς ήταν άδειος.
Η νεαρή μάζεψε βιαστικά το γάλα , έσφιξε τη γιαγιά από τον αγκώνα και σχεδόν την έσυρε πίσω στο πεζοδρόμιο, βλέποντας με αγωνία από μακριά το επερχόμενο αμάξι. Μπήκε στο μαγαζί με τα ψιλικά, πήρε μια σακούλα, έβαλε μέσα τα ψώνια και τα έδωσε στη γιαγιά που την ευχαρίστησε σοκαρισμένη. Απ’ το φόβο της ή απ’ το σεβασμό που της έδειξε μια νεαρή; Ποιος ξέρει;
Μπήκε στο αμάξι μ’ ένα αίσθημα πληρότητας από μια στιγμή στοιχειώδους και σχεδόν αυτονόητης προσφοράς. Έφτασε αλαφιασμένη στη δουλειά, αγνόησε πανηγυρικά την επίκριση του αφεντικού και μπήκε στο γραφείο της.
Λίγα λεπτά αργότερα ,μια συνάδελφός της την πληροφόρησε πως μόλις είχε γίνει δυστύχημα λίγο παρακάτω με θύμα μια γριούλα. Ήταν η «δική της». Αισθάνθηκε περιδίνηση από την απογοήτευση. Το βράδυ σκεφτόταν: «Εγώ τελικά τι πρόσφερα σ’ αυτή τη γερόντισσα; » Το βασάνιζε αρκετή ώρα στο μυαλό της. Και κατέληξε.
Μια στιγμή ανθρωπιάς της είχε προσφέρει. Κι ήταν η τελευταία της , ίσως, στιγμή.
Άρα πιο σημαντική η ανθρωπιά. Γιατί με αυτή έπεσε η αυλαία της ζωής της.
APODYOPTES 