Ήμουν και εγώ στο Ρόσγουελ. Ήμουν ο γιατρός με τον σκούφο και τη στολή του χειρουργού που είδατε πίσω από το γυάλινο χώρισμα, σε εκείνη την ταινία του βρετανικού καναλιού τον Αύγουστο του 1995. Την 16λεπτη ταινία την διέρρευσε η ίδια η Υπηρεσία!!! Είμαι σίγουρος πως δεν με προσέξατε όταν ανέτεμνα τον δύστυχο εξωγηϊνο.
Κανένας γιατρός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην πρόκληση να τον εξετάσει. Και αντίθετα από ότι θέλετε να πιστεύετε όλοι σας, δεν τον σκοτώσαμε εμείς. Αυτοκτόνησε!!!! Δεν υπήρχε κανένας εμφανής λόγος θανάτου (εκτός ίσως από τη θλίψη του έγκλειστου κοσμοναύτη για τόσα χρόνια στα τεχνητά φωτισμένα υπόγεια της Βάσης). Δεν ήταν όμως οι φθοριούχες λάμπες των υπογείων που κλόνισαν τα νεύρα του γιατί παρά τα τεράστια μάτια του ο πιλότος ήταν τυφλός!!! Τα όργανα αυτά της ανενεργής αίσθησης της όρασής του δεν είχαν λειτουργήσει ποτέ μέχρι να έρθει στον μοιραίο για αυτόν πλανήτη μας.
Καταρχήν να σας πω πως έμαθα ότι ξέρω και γράφω σε αυτή την ομολογία που έστειλα ως διήγημα σε διαγωνισμό στην Ελλάδα. Η νεκροψία μου επιβεβαίωσε μόνο όσα μου είπε ο Φαέθων (έτσι τον ονόμασα) όταν μου επιτράπηκε για πρώτη φορά να τον δω. Είχε μάτια, όχι όμως και όραση. Ο πλανήτης του δεν είχε ήλιο άρα και καμιά πηγή φωτός. Οι κάτοικοι του δεν τον είχαν ανάγκη αλλά ήταν προικισμένοι με ένα όργανο που μπορούσε να λειτουργήσει ως αισθητήριο όρασης όταν θα χρειαζόταν. Να όπως τώρα που τα διαστημόπλοια τους στάλθηκαν στη Γη για να την εξετάσουν.
Πώς όμως έμαθαν για μας; Ο Φαέθων μίλησε κατευθείαν μέσα στο κεφάλι μου στη γλώσσα μου!!! Μου είπε πως μας βρήκαν με τα ισχυρά τηλεακουστικά τους που μετέδωσαν στους έκπληκτους αστρονόμους τους τον θόρυβο των πόλεων μας, τη βοή των εργοστασίων μας και τη μουσική των συναυλιών μας. Τα εξελιγμένα τους όργανα μετέφεραν τους κραδασμούς αλλά και τις οσμές από τη Γη. Πυρκαγιές, ρύποι αλλά και αρώματα. Είχαν επιτέλους βρει στην εκκωφαντική ερημιά του διαστήματος μια αδελφή ψυχή. Και μας επισκέφθηκαν.
Όταν μπήκαν στο ηλιακό μας σύστημα, το γονιδίωμα τους γύρισε τον συνδυασμό του «χρωματοσωμικού θησαυροφυλακίου» τους και τους «άνοιξε τα μάτια». Στις 6 Αυγούστου του 1945 έφθασε στη Γη το σκάφος του. Όταν μου μίλησε τηλεπαθητικά οι εικόνες της μέρας που προσγειώθηκε στον πλανήτη μας κατέκλυσαν τον εγκέφαλο μου. Είχε προσγειωθεί στην Χιροσίμα και οι συνάδελφοι του λίγο αργότερα στο Ναγκασάκι!!!
Τα μάτια του πλέον λειτουργούσαν. Το φως του ήλιου τους άνοιξε την κλειδωμένη αίσθηση, για να δει την γη που τόσο ανυπομονούσαν οι συνάνθρωποι του να γνωρίσουν. Και είδε: το φρικτό σύννεφο της ραδιενεργούς σκόνης που σηκώθηκε από τη ρημαγμένη πόλη. Είδε τα πλάσματα του τόπου που έλιωναν μπροστά του, τα μάτια τους που χύνονταν, το δέρμα τους που σάπιζε, τα σώματα των γονιών που ενώνονταν με τα κορμάκια των παιδιών τους σε ένα αμάλγαμα λιωμένης σάρκας. Είδε ανθρώπους να γίνονται τοξικοί λεκέδες στο έδαφος. Ένοιωσε το κάψιμο, την υγροποίηση, το τρέμουλο, τον λυγμό, την οιμωγή των πλασμάτων. Άκουσε τα υγρά στα δένδρα να στεγνώνουν, μύρισε το φόβο, την απόγνωση, την τρέλα. Κυρίως όμως ΕΙΔΕ με αυτά τα τόσο μοχθηρά εργαλεία στο κεφάλι του που άρχισαν να εργάζονται πυρετωδώς όταν ο ήλιος μας αποκρυπτογράφησε τον κωδικό πρόσβασης τους.
Ο αμερικανικός στρατός που κατέλαβε την ταπεινωμένη Ιαπωνία, τον συνέλαβε περίλυπο, χωρίς όμως να κλαίει, αφού τα μάτια του δεν είχαν τέτοιους αδένες. Ποιός άλλωστε στην λιωμένη Χιροσίμα θα ξαφνιάζονταν από έναν αστραφτερό δίσκο. Κανένας εξωγήϊνος δεν ήταν παράταιρος στο δαντικό διάκοσμο της ρημαγμένης πόλης τους.
Έμεινε φυλακισμένος για επτά χρόνια κάτω από την άνυδρη έρημο του Νέου Μεξικού. Στο άσπλαχνο φως των εργαστηρίων γυμνός και ανυπεράσπιστος κάτω από τους φακούς, τις βελόνες και τα νυστέρια μας, δεν έβγαλε ούτε ήχο. Μου είπε με τη σκέψη του πως δεν ήθελε να βλέπει άλλο, αλλά δεν μπορούσε και να μην θυμάται. Τα μάτια του δεν έκλειναν, δεν είχαν βλέφαρα. Ήταν πάντα ανοιχτά και το φως τα βίαζε συνέχεια και αλύπητα.
Πίεσε με το ελεύθερο χέρι του την αναισθητική ένεση που του έβαζα στο άλλο του χέρι. Ήθελε να πεθάνει. Του έβαλα κι’ άλλη. Όταν λυτρώθηκε μου φάνηκε πως μια λάμψη άστραψε σαν αυτή που κάνει όταν κλείνει η τηλεόραση. Έβγαλα τις φωτογραφίες που γνωρίζετε. Η Υπηρεσία είναι απογοητευμένη. Ο μακροχρόνια δαπανηρός έγκλειστος της δεν τους είπε ποτέ ούτε έστω και μια ακατανόητη φράση και η νεκροψία έδειξε πως το όν ήταν τυφλό εκ γενετής. Δεν έγραψα στην επίσημη αναφορά μου τίποτε από όσα σας εκμυστηρεύτηκα. Δεν θέλω να τους «ανοίξω τα μάτια». Ας καταστρέψουμε μόνο αυτόν τον κόσμο. Τον δικό μας.
Η ιστορία συμμετείχε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Φως»
APODYOPTES 