«Ευτυχώς, από τους 45 επιβάτες του πλοίου κανένας δεν χτύπησε σοβαρά και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Πτολεμαϊδας…»
– από τον Ιωάννη Μπάχα

 

---

Ο Αστυνομικός Διευθυντής του Αμυνταίου κάθονταν σκεφτικός και προβληματισμένος και κοίταζε επίμονα τις φωτογραφίες από τον τόπο του ατυχήματος. Είχε βεβαίως δει με τα ίδια του τα μάτια τον χώρο του συμβάντος καθώς ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν στο βουνό.

Η εικόνα του πλοίου, ενός τροποποιημένου σκάφους ώστε να δίνει την εντύπωση μιας αρχαίας τριήρους, που είχε εισχωρήσει στην είσοδο της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία στο Λέχοβο, έκοβε την ανάσα. Κομμένα και καμένα δένδρα, τέντες και πλαστικές καρέκλες από το χθεσινό πανηγύρι και μπάζα από τον γκρεμισμένο τοίχο του ναού. Ευτυχώς, από τους 45 επιβάτες του πλοίου κανένας δεν χτύπησε σοβαρά και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Πτολεμαϊδας.

Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ο ανθυπαστυνόμος που επέστρεψε από το νοσοκομείο με τις αναφορές των επιβατών. Βιάζονταν να συμπληρώσει μια πρώτη αναφορά πριν οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργεία κατακλύσουν το χωριό και τις εφημερίδες τους με τερατολογίες και εξωφρενικές υποθέσεις για το συμβάν.

– Χαίρετε κύριε Αστυνόμε. Έφερα τις καταθέσεις των επιβατών όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
-Σε ευχαριστώ ανθυπαστυνόμε, πρέπει να προλάβουμε να γράψουμε αναφορά πριν τον Αρμαγεδώνα που έρχεται.
-Καταλαβαίνω. Πρόλαβα και έριξα μια γρήγορη ματιά στο περιπολικό ερχόμενος. Αν βρείτε χρόνο σας συνιστώ να διαβάσετε τις δύο αναφορές που έχω πάνω-πάνω.
-Και γιατί αυτό;
-Πρώτον μοιάζουν εξαιρετικά και δεύτερον είναι επιστημονική φαντασία.

 

Ο ανθυπαστυνόμος βγήκε από το γραφείο για να ξαναπάει στο βουνό. Η έμφυτη περιέργεια του Αστυνόμου και η αίσθηση του καθήκοντος τον ώθησαν να δώσει τη δέουσα προσοχή στη συμβουλή του συνεργάτη του. Οι δύο καταθέσεις των κοριτσιών έμοιαζαν καταπληκτικά και ήταν και οι δύο εξωφρενικές. Ο Αστυνόμος διάβασε έκπληκτος την κατάθεση της Τάνιας Μπούμπαρη:
«Ξέρω πως πολύ δύσκολα θα με πιστέψει κανείς. Το χτύπημα στο κεφάλι θα με δικαιολογήσει σε όσους βρουν τα όσα λέω απίθανα. Θα τους παρακαλέσω όμως να ρωτήσουν τη συναθλήτρια μου Χριστίνα Λάδη. Αυτή ξέρει καλά τι αντιμετωπίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια από τη στιγμή που καταλάβαμε τι συμβαίνει. Και θα σας τα περιγράψω όσο πιο απλά μπορώ.
Την πρώτη φορά που το είδαμε να συμβαίνει ήταν πρόπερσι τον Δεκέμβριο. Παίζαμε χάντμπολ στην ομάδα μας, τη Νέμεσις. Στον αγώνα με τον Ορφέα στην Κατερίνη, αργήσαμε να πάμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο καθώς είχα χτυπήσει στο γόνατο και ο γιατρός περιποιήθηκε την πληγή μου, ενώ η φίλη μου με περίμενε. Όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια, ο προπονητής φώναζε έξαλλος στις συμπαίκτριες μας. Κοντοσταθήκαμε στην πόρτα για να αποφύγουμε την κατσάδα. Τους έλεγε πως τον απογοήτευσαν και πως ενώ γνωρίζουν πόσο μεγάλη σημασία είχε να νικήσουμε σήμερα, αυτές έπαιζαν «σαν κότες». Την ώρα που το είπε μπροστά του βρέθηκαν δέκα άσπρες κότες που φοβισμένες έτρεχαν μέσα στο αποδυτήριο. Ο προπονητής δεν φάνηκε πως κατάλαβε τι έγινε. Μόλις, είπε «Θέλω να πω, πως δεν προσπαθείτε καθόλου» οι συμπαίκτριες μας ξαναφάνηκαν. Γύρισα να δω τη Χριστίνα για να βεβαιωθώ ότι δεν χτύπησα στο κεφάλι αντί στο γόνατο. Το βλέμμα της μου επιβεβαίωσε ότι είδαμε το ίδιο πράγμα. Αρκετές φορές στους επόμενους αγώνες, μεταμορφωθήκαμε σε χελώνες, λαγούς αλλά και σκουλήκια. Ευτυχώς που δεν μας πάτησε κανείς!!! …..»

(συνεχίζεται..)