«Αχόρταγη η ματιά σου, κι αυτή την ανάσα βιαστική την έπαιρνες…»
– από την Έλενα Γιασεμάκη

Εσύ…

Δε χωρούσες σε μια ζωή, εσύ…
Σπίθες ήταν το βλέμμα σου, κοφτερό ατσάλι η καρδιά σου…
Κι έλεγες «έχω φωτιά στα σωθικά»…
Έκαιγαν οι πατούσες σου τις νύχτες που τριγυρναγες, αδέσποτος σαν σφαίρα…
εξ αμελείας το έγκλημα…
Αχόρταγη η ματιά σου, κι αυτή την ανάσα βιαστική την έπαιρνες…
Ρουφουσες ήχους, εικόνες, μουσικές, συντρόφευαν τις αυλακιες στο πρόσωπό σου…
Αγκαλιαζόσουν άγρια, μα ερωτευόσουν σιωπηλά, την έκλεβες τη ζωή κι έτρεμες
μην σε πάρει χαμπάρι…
Χάριζες το κουρασμένο σου χαμόγελο απλά και μετρημένα…
Μια ζωή ακόμα θα την κέρδιζες, δε θα της περνούσε της ρουφιανας,
θα έκανες πάλι το δικό σου…