«Καθημερινές εικόνες, με την καθεμία να έχει τη δική της ιστορία. Το δικό της τέλος. Ή και όχι… Ίσως κάποιος από όλους αυτούς να καταφέρει το πολυπόθητο «για πάντα». »
– από την Μαρία Ιατρίδη

Δεν έχω πάει ποτέ σε ραντεβού στα τυφλά. Κι είπα φέτος να το κάνω με τον νέο χρόνο. Να τον γνωρίσω. Να του μιλήσω. Αλλά κυρίως να μου μιλήσει αυτός. Λαχταρούσα να μάθω τι επρόκειτο να γίνει φέτος. Θα είναι καλός; Θα είναι γλυκός; Θα είναι γενναιόδωρος; Ή θα είναι σκληρός, τσιγκούνης και αγενής; Φόρεσα τα πιο ωραία μου ρούχα, στολίστηκα, βάφτηκα, αρωματίστηκα. Είχα άγχος, οφείλω να το ομολογήσω. Δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε να ξέρεις ότι σε λίγη ώρα θα μάθεις τι θα γίνει το 2018. Θα γελάσεις; Θα κλάψεις; Ποιος ξέρει…

Έφτασες στην καφετέρια που είχατε δώσει το ραντεβού. Τον είχες ρωτήσει πώς θα τον αναγνωρίσεις και σου είχε απαντήσει ότι δε θα χρειαστεί… Δεν είχες καταλάβει τι εννοούσε αλλά δεν έδωσες σημασία. Ίσως και προς στιγμήν να τον φαντάστηκες με μια κορδέλα α λα «miss cosmos» που αντ’ αυτού θα έγραφε: «έτος 2018». Η ώρα περνούσε και κανένας δε σου έμοιαζε γι’ αυτόν. Άρχισες να παρατηρείς γύρω γύρω μήπως υπήρχαν κάποια σημάδια που θα σε οδηγούσαν σε εκείνον. Μήπως είχε ετοιμάσει κάποιον γρίφο για εσένα.

Ένα ζευγάρι που τσακωνόταν στη μια μεριά, ένα μωρό στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς του στην άλλη, μια γιαγιά χτένιζε τα μαλλιά της εγγονής της, ο σερβιτόρος προσπαθούσε να προσεγγίσει μια όμορφη πελάτισσα, ένας παππούς έπαιζε στοίχημα, μία κυρία έγραφε στον υπολογιστή της, δύο αδερφάκια κυνηγούσαν το ένα το άλλο γύρω από τα τραπέζια, μια νεαρή κοπέλα κοιτούσε ανά λεπτό το κινητό της περιμένοντας κάποιο μήνυμα, ένας κουστουμαρισμένος κύριος είχε χαλαρώσει τη γραβάτα του και απολάμβανε τον καφέ του και δύο έφηβοι ζούσαν τον έρωτά τους στο τελευταίο τραπεζάκι του μαγαζιού.

Καθημερινές εικόνες, με την καθεμία να έχει τη δική της ιστορία. Το δικό της τέλος. Ή και όχι… Ίσως κάποιος από όλους αυτούς να καταφέρει το πολυπόθητο «για πάντα». Είτε αυτό είναι επαγγελματικό, είτε ερωτικό, είτε φιλικό, είτε οικογενειακό. Να καταφέρει τη διάρκεια που επιθυμεί, που τον γεμίζει, που τον ολοκληρώνει.

Μια ολόκληρη ώρα είχε περάσει και ο νέος χρόνος δεν είχε εμφανιστεί. Πλησίασα στο μπαρ και ρώτησα διστακτικά τον υπεύθυνο της καφετέριας. «Μήπως άφησε κάποιος κάποιο μήνυμα για μένα;». Εκείνος τότε μου έγνεψε καταφατικά, άνοιξε ένα συρτάρι κι άρχισε να ψάχνει. Οι παλμοί μου είχαν χτυπήσει κόκκινο! Το χαρτάκι έγραφε: «Δεν υπάρχω. Εσύ θα με δημιουργήσεις». Το χέρι μου έτρεμε και ένα δάκρυ μου κύλησε και μούσκεψε το σημείωμα. Και τότε έγινε κάτι μαγικό. Το μελάνι εξαφανίστηκε. Το χαρτί ήταν και πάλι ολόλευκο. Πεντακάθαρο…

Μη φοβάσαι να κλάψεις. Καθαρίζει η ψυχή σου και τα πάντα γύρω σου. Και μετά το χαμόγελο είναι πιο λαμπερό από ποτέ. Μην πας πουθενά στα τυφλά. Έχεις τη δύναμη να σχεδιάσεις τη ζωή σου, όπως τη θέλεις εσύ. Μη φοβάσαι να την κοιτάξεις κατάματα. Έχε τα μάτια σου 14 και παρατήρησε λίγο και τον κόσμο γύρω σου. Μια μικρή ιστορία παντού. Ένα μικρό λογοτεχνικό βιβλίο. Εύχομαι όλα να έχουν χαρούμενο τέλος. Κι αν δε συμβεί αυτό, απλά θα κλείσει, θα τοποθετηθεί στη βιβλιοθήκη των εμπειριών σου και θα σημάνει την αρχή για το επόμενο. Για το καινούριο…
Χαρούμενος ο καινούριος χρόνος!