«Όσα τα ερείπια,τόσα και τα τείχη που χτίσαμε ανάμεσα μας.»
– του Αλέξανδρου Κοντογιώργη

Ξύπνησαν βίαια οι σκέψεις μου από τον λήθαργο που τις είχα φυλακίσει. Καθώς άκουγα τις κοινωνίες να κραυγάζουν με σιωπές,αντίκρισα ένα πλανήτη γεμάτο όνειρα να φλέγεται.
Ψυχές να ψάχνουν νόημα στο ψέμα,αλήθειες να πνίγονται στους δηλητηριώδεις καπνούς της απληστίας και εγώ να στέκομαι ανάμεσα στα χαλάσματα,με την συνείδηση μου ένοχη να αργοπεθαίνει.

Eίναι τόσες οι πληγές..όπου και αν ψάξεις,θα βρεις τα ερείπια μιας εμπιστοσύνης που χάθηκε στα μάτια των ανθρώπων..

Όσα τα ερείπια,τόσα και τα τείχη που χτίσαμε ανάμεσα μας.
Μερικές διαφημίσεις για την δημοκρατία,αρκούν για να τυφλωθεί η ελευθερία μας,από το φως της προπαγάνδας.

Θέλω να ζήσω..ψιθυρίζουν οι αντίλαλοι των παιδικών ψυχών που θυσιάστηκαν για ένα βαρέλι πετρέλαιο..

Έχω όνειρα..οικογένειες ξενιτεμένες θα δηλώσουν,σε σύνορα από ματωμένα χρήματα φτιαγμένα.
Ένα κοινωνικό συμφέρον μοιάζει πλέον η Αγάπη..
Mια μετοχή κατάντησε,που ανεβοκατεβαίνει στο χρηματιστήριο της
«ανθρώπινης συμφεροντολογίας».

Ας της δώσουμε την αξία που της αρμόζει..
Ας νοιαστούμε για την ελευθερία Της…

Τώρα…που ίσως οι σκέψεις μας να είναι ακόμη ζωντανές..